Page 126 - 42_LiryDram_2024

(„Nowa Fala”). Był sygnatariuszem Listu 59 (1975). Od roku 1976 jego twórczość była objęta cenzurą. W latach 1973-1983 Adam Zagajewski należał do Związku Literatów Polskich, następnie do polskiego PEN Clubu i polskiej akademii umiejętności. Do sierp- nia 2020 roku był członkiem Stowarzysze- nia Pisarzy Polskich. W latach 1982-2002 przebywał na emigracji we Francji. W jego twórczości ważny jest wątek filozoficzny. W 2007 roku ukazał się tom Poeta rozmawia z filozofem. Jego debiut książkowy to tomik Komunikat (1972). Adam Zagajewski jest laureatem wielu nagród literackich, m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1975), Międzynarodowej Nagrody Neustadt w dzie- dzinie literatury (2004), Chińskiej Nagro- dy Literackiej Zhongkun (2013), Nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandow- skiego (2015), Griffin Prize za całokształt twórczości (2016). Laureat licznych orderów i odznaczeń, m.in. Krzyża Komandorskie- go Orderu Odrodzenia Polski (2012) i Legii Honorowej (2016).
AT-H: Pisząc wiersz – mówi Adam Zagajew- ski – wychodzimy od naszego uczucia, im- pulsu, od momentu iluminacji. Ale wiersz ostatecznie jest przedmiotem, a nie uczu- ciem. Uważa, że autor jest najgorszym ob- serwatorem samego siebie i nie wie, co pi- sze. Zagajewski jednak wierzy w poezję, w to, że pokazuje się ona nie tylko w języ- ku czy recytacji, ale może też pokazać się w świecie, bo przecież poeci są jak gór- nicy, którzy wydobywają rudę poezji. Dla Adama Zagajewskiego ważna jest istota przekazu – wiersz nie może służyć spra- wie służbowej, bo istotą poezji jest wolność w wyborze tematu. Wówczas wiersz świeci
swą autentycznością, bo poezja, która nie ma poezji, nie jest poezją. Według niego poezja wymaga entuzjazmu, poświęcenia i zaangażowania, poeta nie może się roz- drabniać, zajmować czymś innym, intere- sować wszystkimi nowymi twórcami. Za- gajewski mówi o indywidualizmie każdego twórcy, ale wskazuje też na pokoleniowość poetów, na ich gromadne funkcjonowanie. Będą umierali dwa razy: razem – rozlicza- ni przez następujących twórców lub władze oraz osobno, w osamotnieniu, odłączeni od własnego pokolenia: Dwie śmierci krążą wo- kół nas./ Jedna usypia nas w gromadzie, / bierze nas wszystkich, całe stado. / Potem przemawia długo, uzasadniając / wyrok. Druga jest dzika, niepiśmienna/ porywa nas samotnych, odłączonych (Pokolenie).
PRZYPISY
1. Rodzaj intymnej rozmowy, „Nowa wieś”1981, s.12.
2. Z wywiadu, „Nurt” 1989, nr 1
3. Z mojej rozmowy z Markiem Wawrzkiewiczem 23 lipca 2014 roku (nagranie rozmowy
o tytułach tomików, których wiersze znajdują się w Światełku, przechowuję w moim archiwum).
124 LiryDram styczeń–marzec 2024