Page 54 - ของเรา
P. 54
ชุติกาญจน์ กนกกันทรากร (เอิร์น)
“ตำมุย” หมู่บ้ำนที่ไปเรียนรู้กี่ครั้ง ๆ ก็ไม่เหมือน
เดิม ควำมไม่เหมือนเดิมในที่นี้ หมำยถึง ควำมเปลี่ยนแปลง
ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้ำน ทุกครั้งที่ไปเรียนรู้จะเห็นกำรพัฒนำ
หมู่บ้ำนของชำวบ้ำนเสมอ ทั้งกำรปรับสถำนที่ให้สะดวก
สบำยขึ้น พยำยำมสร้ำงสรรค์ผลผลิตทำงกำรเกษตร
ทรัพยำกรจำกป่ำและแม่น�้ำ น�ำมำแปรรูปและขำยเพื่อ
Producer
เพิ่มรำยได้ให้แก่ตนเองในยำมที่ทรัพยำกรก�ำลังลดลง ซึ่ง
เหตุของปัญหำดังกล่ำวก็มำจำกปัจจัยต่ำง ๆ ที่มำจำก
มนุษย์ แต่พวกเขำก็พยำยำมใช้ควำมรู้และภูมิปัญญำที่มี
อยู่มำประยุกต์ใช้กับทรัพยำกรที่มีในหมู่บ้ำน และรักษำ
ควำมรู้โดยกำรถ่ำยทอดให้แก่คนรุ่นหลัง และไม่ใช่เพียง
แค่เด็ก ๆ ในหมู่บ้ำนเท่ำนั้น นักเรียนอย่ำงพวกเรำก็
สำมำรถเข้ำไปเรียนรู้ได้ ชำวบ้ำนเองก็เต็มใจที่จะให้ควำม
รู้ ซึ่งควำมจริงแล้วหมู่บ้ำนนี้ก�ำลังเผชิญปัญหำที่สำมำรถ
ท�ำให้พวกเขำต้องย้ำยออกไปได้ตลอดเวลำ ซึ่งเรำก็ไม่
สำมำรถที่จะแก้ปัจจัยที่จะท�ำให้พวกเขำต้องย้ำยออกไป
ได้ แต่อย่ำงน้อยกำรได้ไปเรียนรู้ในหมู่บ้ำนก็ถือเป็นกำร
ช่วยสืบสำนควำมรู้และภูมิปัญญำของชำวบ้ำน ให้ยังคง
อยู่สืบต่อไป
แทนฤทัย โอทอง (หนมปัง)
หมู่บ้ำนแห่งนี้เป็นเพียงหมู่บ้ำนเล็ก ๆ อยู่ริม
แม่น�้ำโขงในจังหวัดอุบลรำชธำนี พวกเขำสำมำรถด�ำรง
ชีวิตอยู่ได้ด้วยกำรอำศัยแม่น�้ำโขงและภูตำมุย กำรมำ Chief editor
ภำคสนำมครั้งนี้ ท�ำให้พวกเรำได้เห็นวิถีชีวิตที่เรียบง่ำย
ซึ่งหำดูได้ยำกในเมืองใหญ่ ที่ควำมสมบรูณ์ของธรรมชำติ
น้อยลงไปทุกที ในขณะที่พวกเรำ ต้องพึ่งพำสิ่งต่ำง ๆ
มำกมำยในกำรใช้ชีวิตประจ�ำวัน แต่ที่หมู่บ้ำนนี้ทุกอย่ำง
เป็นไปด้วยควำมเรียบง่ำย และพวกเขำก็สำมำรถมีควำม
สุขได้ด้วยสิ่งที่มีอยู่ มันท�ำให้ได้เห็นว่ำ จริง ๆ แล้ว ชีวิต
คน ๆ หนึ่ง ไม่ได้ต้องกำรอะไรมำกมำยเลย แค่มีบ้ำนให้
อยู่ มีน�้ำให้ใช้ มีเสื้อผ้ำ มีอำหำร ก็เพียงพอแล้ว เรำเลย
อยำกจะให้ทุกคน ลองมำสัมผัสควำมเรียบง่ำย และใช้
ชีวิตสบำย ๆ ดูบ้ำง ในแบบที่ไม่ต้องมีไฟฟ้ำมำกนัก ไม่
ต้องมีเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ มำลองดูกันว่ำ จริง ๆ
แล้วในชีวิตเรำ สำมำรถมีควำมสุขได้ด้วยอะไรบ้ำง…...
