Page 40 - Vroege Herinneringen

mijn ausweis liet zien, was de reactie verrassend. Na het lezen, gaven ze het mij terug, salueerden en zeiden: “Gehen Sie weiter.” Er stonden altijd wel men- sen te kijken bij zulke voorvallen en ik merkte wel op dat ze mij minachtend bekeken dat ik zomaar door kon lopen. Vermoedelijk dachten zij dat ik heulde met de moffen. Voor mij die beter wist, was het wel een opluchting.
100% actief
In juli '42 kreeg ik van het ministerie het bericht dat ik in april '42 uit militaire dienst ontslagen was wegens gebreken en dat mijn invaliditeit op 100% was ge- steld. Het maakte voor mij geen verschil uit. Mijn vrouw was inmiddels in verwachting van ons tweede kind. Wij waren daar erg blij mee en hoopten op een zoon. Mijn werk ging goed. Ik vond het nog steeds leuk en stond goed aan- geschreven. Zo was er een concours in het stadion waar wij met een aantal paarden aan deelnamen. De baas vond dat wij onvoldoende goede koetsiers hadden en had mij gevraagd of mijn oom Jaap bereid zou zijn ook deel te ne- men. Nu dat wilde hij wel en zo gebeurde het dat ik met mijn oom en nog twee koetsiers van ons deelnam aan het concours. Met succes, oom Jaap en ik vie- len in de prijzen. Inmiddels werd ik met mijn ausweis op zak steeds brutaler, stoorde mij weinig aan spertijd en bewoog mij vrij door de stad.
Vader gearresteerd
Toen gebeurde het dat mijn
vader, die zich had aangeslo-
ten bij een groep spoorweg-
personeel die de Duitsers sa-
boteerde, werd gearresteerd
en opgesloten op de Amstel-
veenseweg. Ik vond dat
verschrikkelijk en bedacht van
alles om hem te helpen. Zo
bracht ik elke week zijn was
naar de gevangenis. Die zak
bond ik dicht met papiertouw
dat ik openrolde en helemaal
vol schreef en weer dicht
rolde. Als ik de zak vuil wasgoed meekreeg, zat zijn boodschap er weer in met
Huis van Bewaring Amstelveenseweg
38