Page 39 - Memories van Arie Bastiaan Slaaakweg

Bij de zesde week zei de huisarts dat het de week daarop veel beter zou moeten zijn. Maar niets daarvan, er moest een internist bij komen.
De dag daarop stond om 10 uur de ambulance voor de deur. Pietje werd in een barak buiten het ziekenhuis, maar wel op het terrein van het zie- kenhuis, opgenomen, omdat geelzucht heel besmettelijk kan zijn.
Ik mocht er wel komen, maar de kinderen konden alleen door het raam kijken.
Oma Fioole bleef bij ons om oma Slaakweg bij te staan, want nu kwam het op haar aan om het huishouden te regelen. We kregen ook hulp van een gezinsverzorgster, juffrouw De Bel. Dit ging allemaal best goed. De beide oma’s hebben mij bijzonder geholpen.
Mijn vrouw kreeg leverinjecties en ze ging de eerste zes weken goed vooruit. De hoofdzuster zei: “Wat heeft u een lieve en gelovige vrouw en wat kan ze mooi zingen!” Ik vroeg aan mijn vrouw of ze het niet verve- lend vond zo alleen te liggen. ”Ik ben nooit alleen” was haar antwoord.
Zodra met de leverinjecties gestopt werd, kwamen de problemen terug. De bloedwaarden waren niet goed. Mijn vrouw vroeg aan de internist of zij geopereerd kon worden zodat zij konden zien wat de oorzaak kon zijn. Zo ging het niet langer, vond zij. Na veel overleg werd besloten haar te opereren.
De avond tevoren hebben we samen gebeden, omdat dominee Elseman er nog niet was. Hij kwam om 21 uur en las en sprak over het diepe dal waar zij door heen moest. “De Heer is een schaduw aan uw zijde.”
De volgende morgen was ik alweer om acht uur bij haar. Ze had rustig ge- slapen en was bereid om het te aanvaarden in Gods hand. Om 15 uur ging ik weer naar het ziekenhuis waar de internist mij opwachtte. Zij ver- telde mij dat het helaas niet was wat zij gedacht hadden. Mijn vrouw zou een operatie moeten ondergaan die voor hun gevoel gevaarlijk zou kun- nen zijn en die zij niet goed aandurfden. Als mijn vrouw de operatie zou
37