Page 40 - Memories van Arie Bastiaan Slaaakweg

doorstaan, dan zou het allemaal goed komen. Ik mocht er van de inter- nist nog niet met mijn vrouw over spreken.5
Ogenschijnlijk leek het goed te gaan, ze mocht lopen en vroeg zich af of ze binnenkort naar huis mocht. Ik gaf niet direct antwoord. Ze zei:” Jij weet meer.” Ik heb voor de eerlijkheid haar de waarheid verteld.
Ze huilde.
De volgend dag heeft de internist haar over de voorgenomen operatie verteld. Pietje liet de internist niet merken dat ik het haar al verteld had en was toch blij dat ze het bericht van mij had gehoord.
De avond voor de operatie kwam ik op de zaal en haar bed was leeg.
Ik vroeg aan de vrouw naast haar bed waar ze zou zijn. Ze antwoordde: ”Oh, die is weggelopen want ze wilde zich niet laten opereren.”
Ik hoorde mijn vrouw lachen, ze zat op de grond tussen twee ledikanten en vroeg of ik haar kon optrekken en een arm kon geven. Zo wandelden we samen door de zaal. Ze vroeg aan de dames op de zaal hoe ze het vonden staan, want ze had stalbeentjes gekregen van het vele liggen. Toen ze weer in bed lag vertelde ze mij dat ze van oma hoorde dat ik ze- nuwachtig was. Waarop ik zei: “Het is ook erg wat er moet gebeuren!” Ze antwoordde: ”Het is mijn lichaam.” “Man en vrouw zijn een”, bracht ik in. “Hoe graag ik ook bij jullie blijf, als ik er niet uit kom, is het mijn tijd geweest. Ik ben bereid. Alles is goed met me” verklaarde ze.
Zo ging ik van haar weg.
De volgende dag werd mijn vrouw geopereerd. Om halftien werd ze naar de operatiekamer gebracht en ze kwam er om halfzes uit. Het was ellen- dig om dit aan te zien. Om halfacht ben ik nogmaals gaan kijken. Ze lag op een kamer apart met de zorg van twee verpleegsters6.
5 Het betrof een tumor in de galgang (ductus choledochus). 6 Intensive care bestond nog niet.
38