Page 419 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๔๐๖

¡. ¤ÇÒÁ¤Ãͺ¤Ãͧ นี้มีความหมายตรงกับคําวา “สิทธิครอบครอง” ตาม ป.พ.พ.
มาตรา ๑๓๖๗ ซึ่งบัญญัติวา บุคคลใดยึดถือทรัพยสินโดยเจตนาจะยึดถือเพื่อตน ทานวาบุคคลนั้นได

ซึ่งสิทธิครอบครอง จะเห็นไดวาการที่บุคคลใดจะไดมาซึ่งสิทธิครอบครองในทรัพยใดนั้นจะตอง
ประกอบดวยทั้งการกระทํา และเจตนารวม ๒ ประการดวยกัน กลาวคือ มีการกระทําโดย
การ “ยึดถือ” ทรัพยนั้นไว และมีเจตนายึดถือทรัพยนั้นไว “เพื่อตน”

การเอาไปจากครอบครองนั้น นอกจากผูเอาไปจะไมมีสิทธิครอบครองในทรัพยนั้นแลว
จะตองปรากฏดวยวา ทรัพยนั้นอยูในความครอบครองของผูอื่น ถาทรัพยนั้นไมอยูในความครอบครอง

ของบุคคลใดเลย เชน เปนทรัพยสินหาย หรือเปนทรัพยสินไมมีเจาของผูเอาไปก็ไมมีความผิด
ฐานลักทรัพย
ทรัพยสินหาย หมายถึง ทรัพยสินนั้นหลุดไปจากความยึดถือของเจาของหรือผูครอบครอง

โดยมิไดตั้งใจ และเจาของหรือผูครอบครองก็ไมรูหายไปที่ใด ทั้งมิไดสนใจจะติดตามเอาคืน
ทรัพยไมมีเจาของ หมายถึง ทรัพยที่เจาของเลิกการครอบครองดวยเจตนาสละกรรมสิทธิ์

เชน ทรัพยที่เจาของทิ้งแลว สัตวที่ยังอยูโดยอิสระ เปนตน บุคคลที่เขายึดถือเอาทรัพยซึ่งไมมีเจาของ
ยอมไดกรรมสิทธิ์ในทรัพยนั้น
องคประกอบของความผิดในสวนการกระทํา “เอาไป” นี้ นอกจากจะเปนการเอาไปจาก

ความครอบครองของผูอื่นแลว ทรัพยที่ถูกเอาไปนั้นจะตองเปลี่ยนแปลงที่อยูหรือเคลื่อนที่ไปจากที่อยู
กอนถูกเอาไปอีกดวย ถาทรัพยนั้นไมไดเปลี่ยนแปลงที่อยูหรือไมไดเคลื่อนที่ไปแตอยางใด ก็ไมถือวา

มีการเอาไปตามความในมาตรา ๓๓๔ ซึ่งผูกระทําความผิดอาจรับผิดเพียงฐานพยายามลักทรัพยเทานั้น
แตถาสามารถเขายึดถือหรือมีอํานาจเหนือทรัพยนั้นไดอยางแทจริงแลว แมจะไดนํา
เคลื่อนที่หรือเปลี่ยนแปลงที่อยูไปแตเพียงเล็กนอยก็ตาม ก็ถือวาเปนการเอาไปสําเร็จแลว ผูเอาไปจึง

อาจมีความผิดฐานลักทรัพยสําเร็จ มิใชเพียงแตความผิดฐานพยายามลักทรัพยเทานั้น
·ÃѾ¢Í§¼ÙŒÍ×è¹ËÃ×Í·Õè¼ÙŒÍ×è¹à»š¹à¨ŒÒ¢Í§ÃÇÁÍÂÙ‹´ŒÇÂ

·ÃѾ ตามประมวลกฎหมายอาญามิไดนิยามคําวา “·ÃѾ” ไว ฉะนั้นความหมาย
คําวาทรัพย จึงนาจะอนุโลมยึดถือเอาความหมายตามประมวลกฎหมายแพงและพาณิชยมาตรา
๑๓๗ ซึ่งบัญญัติวา “ทรัพย หมายความวา วัตถุมีรูปราง” และจากประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย

มาตรา ๑๓๘ ซึ่งบัญญัติวา “ทรัพยสิน หมายความรวมทั้งทรัพย และวัตถุไมมีรูปรางซึ่งอาจมีราคา
และอาจถือเอาได”

มีปญหาซึ่งถกเถียงกันมาตั้งแตกอนมี ป.อ. แลววา พลังงานตางๆ เชน กระแสไฟฟา
ไอนํ้าจากเครื่องจักร เปนทรัพยหรือไม โดยที่พลังงานมิใชของแข็ง มิใชของเหลว และมิใชกาซ
นักกฎหมายสวนใหญจึงมีความเห็นวา พลังงานมิใชทรัพยผูเอาไปจึงไมควรมีความผิดฐานลักทรัพย

แมตอมาจะมีคําพิพากษาศาลฎีกาที่ ๘๗๗/๒๕๐๑ ตัดสินวาผูลักกระแสไฟฟามีความผิดฐานลักทรัพย
นักกฎหมายไมนอยก็ยังคัดคานอยู และมีความเห็นวาจะตองมีกฎหมายบัญญัติไวเปนการเฉพาะใหการ

ลักกระแสไฟฟามีความผิดตามกฎหมาย มิฉะนั้นก็ไมควรมีความผิด