Page 132 - Non-Beta I
P. 132
“นายกลับบ้านไปเถอะยามากุจิ หกโมงเย็นแล้วนะ” สึกิชิมะหัน
ไปมองนาฬิกาลายไดโนเสาร์ที่ติดอยู่บนก าแพงแล้วเอ่ยปากบอกให้เพื่อน
รักกลับบ้านไปเสียที ถึงแม้จะเป็นต้นฤดูร้อนแต่ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีส้ม
แล้ว อีกไม่นานพระอาทิตย์ก็คงจะตกดิน ถึงแม้ยามากุจิจะเป็นผู้ชายตัว
สูงอายุสิบแปดที่สุขภาพแข็งแรงมากก็ตามแต่เขาก็ไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น และ
สิ่งที่กลัวอีกอย่างนั้นก็คืออาการฮีทของตัวเองจะก าเริบขึ้นมาอีกรอบ ต่อให้
เป็นเบต้าแม้จะไม่ได้กลิ่นเยอะขนาดที่อัลฟ่าได้ แต่เซนส์ของยามากุจินั้นก็
น่ากลัวไม่ใช่น้อย และแน่นอนว่าคงฉลาดกว่าอัลฟ่าที่แม้จะเผลอหลงไป
กับฮีทของโอเมก้าแล้วก็ยังไม่รู้ตัวว่าคนตรงหน้าตัวเองเป็นโอเมก้าอย่างคา
เกยามะแน่นอน
“สึกกี้ไล่ฉันบ่อยจังนะช่วงนี้” ยามากุจิเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะแหะๆ
แม้จะดูเหมือนการล้อเล่น แต่นี่แหละคืออาการเร่มจะจับผิดของยามากุจิ
ที่สึกิชิมะรู้จักดี
“ฉันแค่ไม่อยากให้นายมาติดหวัดฉันเท่านั้นเอง” สึกิชิมะพูดไป
พลางจ้องหน้าจอมือถือของตัวเอง หากเขาหันไปสบตายามากุจิเข้าให้ล่ะก็
อีกคนอาจจะจับพิรุจของเขาได้ก็เป็นได้
“สึกกี้ไม่เห็นจะไอหรือมีน ้ามูกเลย ไม่ได้เป็นหวัดสักหน่อยนะ สึก
กี้ป่วยอะไรกันน้า” พอยามากุจิพูดขึ้นมาแบบนี้ สึกิชิมะที่ก าลังเล่นเกม
โทรศัพท์ก็ละสายตาไปมองเพื่อนทันที ใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มและพูดจา
อวยเขาอยู่เสมอๆ นั้นก าลังจ้องมองมาที่เขาเหมือนก าลังรอว่า ‘ไหนสึกกี้จะ
โกหกอะไรอีก’ แม้จะก าลังยิ้มท าหน้าใสซื่อก็เถอะ
132 | N o n - b e t a
