Page 469 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 469
เป็นน้าทิพย์ชะโลมใจ ให้เกิดความสดชื่น เบิกบาน และมีความสุข
แผ่ออกไปแล้ว ให้เป็นระยะ เต็มแล้วก็หยุด แล้วมาดูสภาพจิตเรา ดู พลัง เติมความสุขให้ตัวเองต่อ ถ้าเติมความสุขได้ ก็ดูใจที่สุขของเราไป การ ปฏิบัติต่อก็คือว่า เมื่อจิตเราเต็มไปด้วยความสุข และส่งความสุขไปแล้ว เรา ก็มาดูที่สภาพจิตเราต่อ รู้อาการเกิดดับ รู้สภาวะต่อไป ทาจิตของเราให้มี กาลังมากขึ้นอีก ยิ่งขึ้นอีก... ตรงนี้แหละคือการให้บุญจริง ๆ แผ่ความสุข แผ่บุญกุศลให้
วันที่ ๑๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๖
วันนี้เป็นวันสุดท้ายในวันหยุดยาวช่วงวันแม่ พอถึงวันแม่แล้วเหลือ อยู่ไม่กี่คน แต่ว่าธรรมะก็อยู่ที่ตัวบุคคล ไม่ใช่อยู่ที่คนมากหรือคนน้อย ธรรมะอยู่ที่คนปฏิบัติ ที่เราเหลืออยู่นี้ก็เหลือแต่การปฏิบัติของเรานั่นแหละ ธรรมะเป็นสิ่งที่สูงค่าในตัวเอง ใครก็ตามที่เข้าถึงธรรมะที่ได้เห็นธรรมะ บุคคลนั้นก็จะได้สิ่งดีในตัวด้วยตัวของตัวเอง ไม่ว่าคนจะมากจะน้อย แต่ ที่สาคัญสิ่งที่ต้องทาให้มากสาหรับตัวเราเอง เจริญให้มาก ปฏิบัติให้มาก ทาความเพียรให้มาก เจริญสติให้มาก กาหนดรู้อารมณ์ให้มากให้ต่อเนื่อง นั่นแหละคือสิ่งสาคัญ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว สามสี่วันที่ผ่านมาอาจารย์ก็ได้พูดให้เราได้ ฟังกัน ทั้งเรื่องของการกาหนดอารมณ์ และวิธีการกาหนดอารมณ์ การเกาะ ติดกับอาการเกิดดับ การเจาะสภาวะ การเล่าสภาวะ การดูสภาพจิต การดู ว่าการปฏิบัติของเราเป็นอย่างไร สภาพจิตเราเปลี่ยนไปอย่างไร และสรุปให้ เราได้เข้าใจถึงหลักสาคัญของการปฏิบัติวิปัสสนา เป้าหมายหลักสาคัญ และ พิจารณาอาการเกิดดับของรูปนาม ของกายของจิตเรา สภาวธรรมที่เกิดขึ้น อาการของรูปนามที่ปรากฏขึ้นมา ทั้งในอิริยาบถหลัก คือการยืนเดินนั่งหรือ
445
