Page 470 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 470
446
นอน และอิริยาบถย่อย ในการหยิบจับ เคลื่อนไหว ทากิจกรรมต่าง ๆ ใน ชีวิตของเรา...
ให้มีเจตนารู้ถึงอาการเกิดดับของรูปนามทุก ๆ ขณะ นั่นคือเป้าหมาย ของการเจริญวิปัสสนา อารมณ์หลัก ๆ ในการเจริญวิปัสสนา หรือที่เรา ต้องกาหนดรู้ถึงลักษณะอาการพระไตรลักษณ์ของอารมณ์ที่ปรากฏขึ้น คือ ดูกาย ดูเวทนา ดูจิต และดูสภาวธรรมที่ปรากฏขึ้นกับใจของเรา ไม่ว่า อารมณ์ไหนปรากฏขึ้นมา ก็มีเจตนาที่เข้าไปรู้ว่าเขาเกิดดับเปลี่ยนแปลง ในลักษณะอย่างไร อันนี้คือเป้าหมายหรือสิ่งที่ต้องทาที่เป็นหลักเลย เพราะ ฉะนั้น ไม่ว่าอารมณ์ไหนจะปรากฏขึ้นมาให้จิตได้รับรู้ ก็ให้มีเจตนาที่จะรู้ถึง การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปของอารมณ์นั้น ๆ นั่นแหละคือเป้าหมายของการ เจริญวิปัสสนา เป้าหมายของการกาหนดรู้อาการพระไตรลักษณ์
และเมื่อกาหนดรู้ในลักษณะอย่างนี้ เห็นอาการเกิดดับของรูปนาม ที่มีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลง เห็นอาการพระ ไตรลักษณ์ของรูปนามแล้ว ทาให้สภาพจิตใจเป็นอย่างไร ? ความจริงของ รูปนามมีอยู่ ก็คือความไม่มีตัวตน ไม่ตกอยู่ในอานาจของใคร เปลี่ยนแปลง อยู่เสมอ ตั้งอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ เกิดขึ้นแล้วต้องดับไป มีแล้วหายไป นี่คือ สัจธรรม นี่คือความจริงของรูปนาม เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว จะคิดว่าอย่างไร ? รู้สึกอย่างไร ? เรายังรู้สึกว่ารูปนามนี้เป็นของเรา เป็นของเที่ยงอยู่หรือเปล่า ? หรือรู้สึกว่ารูปนามนี้เป็นของที่มีสาระมีแก่นสาร ควรแก่การยึดมั่นถือมั่น หรือเปล่า ?
รูปนามตรงนี้ ไม่ใช่แค่ร่างกายที่เราควรเข้าไปยึดมั่น แม้รูป เวทนา สัญญา สังขาร ที่ปรากฏขึ้นมาให้รับรู้ หรือสภาพจิตใจที่ปรากฏขึ้นมา ก็ยัง เปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปเป็นขณะ ๆ อยู่เรื่อย ๆ ไม่เป็นแก่นสารให้เราเข้าไป ยึดมั่นถือมั่นได้เลย เกิดขึ้นมาแล้วก็เปลี่ยนไป มีแล้วก็หายไป เปลี่ยนไป อยู่เนือง ๆ นี่แหละคือสัจธรรมของรูปนาม ลักษณะของความเป็น อนิจจัง
