Page 92 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 92
68
จิตของเราอาศัยร่างกายอาศัยรูปนี้ “เป็นที่อาศัย” แล้วร่างกายรูปอันนี้เป็น ไปตามอานาจของจิต จิตสั่งยังไง ก็ไปอย่างนั้น แต่ไม่ใช่สั่งว่าไม่ให้แก่ ไม่ให้ เจ็บ ไม่ให้ตาย แต่สั่งให้ทาสิ่งต่าง ๆ ได้
เพราะฉะนั้น การกระทาต่าง ๆ ทางร่างกายของเรา ก็มีจิตเป็น ปัจจัย เป็นผู้สั่ง “จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว” เป็นผู้สั่งให้กระทา ให้เคลื่อนไหว ให้พูด ให้คิดสิ่งต่าง ๆ อันนี้จิตเป็นผู้สั่ง เป็นผู้กาหนดได้ แต่ตัวร่างกาย ตัวรูปนี้เอง จิตจะสั่งห้ามเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เขาจะเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุ ปัจจัย เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป มีแล้วหายไป และเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เปลี่ยนแปลงอยู่เนือง ๆ
แม้แต่ตัวเราร่างกายของเรา ก็ไม่ใช่รูปเก่า เป็นรูปใหม่ แต่เป็น คนเดิม สังเกตดูรูปเราตอนเด็กกับตอนผู้ใหญ่ คิดดูว่าเป็นร่างกายเดียวกัน เป็นเนื้อเดียวกัน เป็นผิวเดียวกันหรือคนละผิวกัน นั่นคือ “การเปลี่ยนแปลง” ถ้าบอกเป็นคนเดียว แต่ดูผิวพรรณแตกต่างไป ตอนเด็ก ๆ ผิวพรรณละเอียด พอโตขึ้นมาก็หยาบ ของเก่าหายไปไหน ? นั่นคือเปลี่ยนไปโดยที่เราไม่รู้ รูป เปลี่ยน ไม่ได้ตาย แต่เปลี่ยนไป หายไปยังไง ?
ถามว่า “เป็นคนเก่าไหม ?” บางคนก็เป็นคนเก่า บางคนก็เป็นคน ใหม่ แต่จริง ๆ ก็เปลี่ยนไปทุกคน.. คนนี้เปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ดีขึ้นกว่า เก่า จากเมื่อก่อนเป็นคนไม่ดี ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนดีขึ้น ก็เป็นคนใหม่ทั้ง รูปทั้งใจ บางคนก็เปลี่ยนเป็นคนใหม่ จากเมื่อก่อนเป็นคนดี ๆ ตอนนี้แย่ไป แล้ว กลายเป็นสิ่งใหม่ไป แต่เหมือนอยู่ในร่างเดิม พิจารณาถึงการเปลี่ยน แปลงของรูปของจิตเรา
แต่ถ้าเราพิจารณาถึงอาการเกิดดับของรูปนามที่เป็นปรมัตถ์ เห็น “อาการดับ-จิตดับ” พอจิตดับปึ๊บ จิตดวงเก่าดับไป จิตดวงใหม่เกิดขึ้นมา รู้สึกยังไง ? จะต่างออกไป จิตดวงใหม่เกิดขึ้นมา ให้ความรู้สึกเป็นคนใหม่ ที่มีความสดใสกว่าเดิม จิตเบิกบานกว่าเดิม สว่างกว่าเดิม เราอยู่กับปัจจุบัน
