Page 98 - ธรรมปฏิบัติ 2

74
เมื่ออารมณ์ต่าง ๆ เข้ามากระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วส่งผล อย่างไรกับเรา เพราะแต่ละคนสภาวธรรมที่เข้ามากระทบ ก็ให้ผลแตกต่าง กันไป บางคนกับเรื่องนี้ไม่มีปัญหา แต่กับเรื่องที่คนอื่นไม่มีปัญหา ตัวเองมี ปัญหา กับเรื่องที่ตัวเองไม่มีปัญหา คนอื่นก็มีปัญหา เพราะฉะนั้น พิจารณา ให้ดี มีสติกาหนดรู้ รู้เท่าทันอารมณ์ที่เกิดขึ้น ถ้าจะให้ดี อย่างที่บอกแล้วว่า ให้เราพิจารณากาหนดรู้ถึงความไม่มีตัวตนบ่อย ๆ ในอิริยาบถย่อยในชีวิต ประจาวัน
การกาหนดรู้ถึงความไม่มีตัวตน จะกาหนดอย่างไร ? เริ่มต้นด้วย การแยกรูปนาม แล้วจับที่ความรู้สึก ดูที่จิตของเราให้มากว่ามีตัวตนหรือไม่ ดูที่สภาพจิตหรือจิตของเรา ถ้ารู้จิตของเราก่อนว่าไม่มีตัวตน กาหนดรู้ถึง ความไม่มีตัวตน อารมณ์ภายนอกก็กาหนดรู้ได้ง่ายขึ้น เพราะความมีตัวตน เกิดจากภายในก่อนเสมอ เกิดจากตัวจิตเอง เพราะความไม่รู้ หรือเราแยก ไม่ออก ก็จะทาให้มีตัวตนเกิดขึ้นง่าย ความมีตัวตนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมา เรา ใช้จนเกิดความชานาญ
เพราะฉะนั้น การที่จะพิจารณาถึงความไม่มีตัวตนอยู่เนือง ๆ นั้น จึงต้องอาศัยความเพียรให้ต่อเนื่อง แล้วก็พิจารณาบ่อย ๆ ทุก ๆ ขณะ ให้ พิจารณาด้วยความรู้สึกที่เป็นเรื่องปกติธรรมดา พิจารณาแบบสบาย ๆ แค่ สังเกตดูเท่านั้นเองว่า ขณะนี้มีตัวตนไหม ขณะนี้ความรู้สึกมีเราไหม ขณะนี้ สภาพจิตเป็นอย่างไร สิ่งที่เกิดขึ้นมีตัวตนไหม มีความรู้สึกว่าเป็นเราไปรับรู้ หรือเปล่า
พิจารณาบ่อย ๆ แล้วก็จะเห็นชัดว่า ในแต่ละขณะ สภาพจิตเรามี ตัวตนกับไม่มีตัวตนนั้น อันไหนมีมากกว่ากัน แล้วเมื่อกาหนดรู้บ่อย ๆ จน ชานาญ ก็จะทาให้อยู่กับความไม่มีตัวตนมากกว่ามีตัวตน เมื่ออยู่กับความ ไม่มีตัวตนได้มากขึ้น ความทุกข์ก็จะน้อยลง เพราะฉะนั้น ก็ฝากเอาไว้ว่า จากนี้ไปให้พิจารณารู้ถึงความไม่มีตัวตนบ่อย ๆ เพื่อความสงบ ความสุข