Page 379 - osoole-kafi-j2

‫ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻤﻦ اﻣـﺎن ﻣﯿـﺪﻫﯽ ؟ ﮔﻔﺖ ‪ :‬آري ‪ .‬آن ﺧﯿﺮﺧـﻮاﻫﯽ ﭼﯿﺴﺖ ؟ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻣﻮﺳـﯽ ﺑﻦ ﻋﺒـﺪاﻟ ّﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ را ﺑﺘـﻮ ﻧﺸـﺎن ﻣﯽ دﻫﻢ ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ ‪ :‬آري ﺗﻮ در اﻣﺎﻧﯽ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺑﻤﻦ ﻣـﺪرﮐﯽ ﺑـﺪه ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬از او ﻋﻬﻮد و ﭘﯿﻤﺎﻧﻬﺎ )ﻣﺎﻧﻨـﺪ اﻣﻀﺎ و ﺷﺎﻫـﺪ و ﻗﺴﻢ (‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨـﺎن ﯾﺎﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺳـﭙﺲ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺧﻮد ﻣﻦ ﻣﻮﺳـﯽ ﺑﻦ ﻋﺒـﺪاﻟﻠّﻪ ام ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﺮاﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ و ﺑﺘﻮ ﻋﻄﺎ ﻣﯿﺸﻮد‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻣﺮا ﺑﯿﮑﯽ از ﺧﻮﯾﺸﺎن و ﻓﺎﻣﯿﻠﺖ ﺑﺴـﭙﺎر ﺗﺎ ﻧﺰد ﺧﻮدت ﻋﻬـﺪه دار زﻧـﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻋﻤﻮﯾﺖ ﻋﺒـﺎس ﺑﻦ ﻣﺤﻤـﺪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺘﻮ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧـﺪارم ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺘﻮ اﺣﺘﯿﺎج دارم ‪ ،‬از ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﺤﻖ اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆ ﻣﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮي ‪ ،‬او ﺧﻮاه ﻧﺎﺧﻮاه ﻣﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻣﻬـﺪي ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﮐﯽ ﺗﺮا ﻣﯿﺸـﻨﺎﺳﺪ؟ در آﻧﺠـﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﻘـﺎي ﻣـﺎ اﻃﺮاﻓﺶ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬اﯾﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ زﯾـﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺳـﺪ و اﯾﻦ ﻣﻮﺳـﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷـﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎس اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷـﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫آري ﯾﺎ اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆ ﻣﻨﯿﻦ ‪) ،‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ او را ﻧﺪﯾﺪه اﯾﻢ ( ﮔﻮﯾﺎ ﻫﯿﭻ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺸـﺘﻪ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﻦ ﺑﻤﻬﺪي ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬

‫ﯾﺎ اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆ ﻣﻨﯿﻦ ﻫﻤﺎﻧﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ را ﭘﺪر اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻤﻦ ﺧﺒﺮ داد و ﺑﻤﻮﺳﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ اﺷﺎره ﮐﺮدم ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟ ّﻠﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬در آﻧﺠﺎ دروﻏﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻣﺎم ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎدق ﻋﻠﯿﻪ‬