Page 143 - Περιοδικό ΕΝΑΣΤΡΟΝ 14ο ΤΕΥΧΟΣ

143
ορισμένων ισοτόπων, αλλά πολύ διαφορετικά επίπεδα σε άλλα ισότοπα.
Αυτό φέρνει σύγχυση στα δύο μείζονα σενάρια σχετικά με το πώς
σχηματίστηκε ο φυσικός μας δορυφόρος: το ένα είναι ότι ένα γιγαντιαίο
αντικείμενο χτύπησε τη Γη αποσπώντας της ένα κομμάτι το οποίο βρέθηκε
στο διάστημα σχηματίζοντας σταδιακά το φεγγάρι μας (οπότε η Σελήνη θα
έπρεπε να έχει μία τελείως διαφορετική σύνθεση, κυρίως τα υπολείμματα από
το ξένο αντικείμενο ), και το άλλο είναι ότι αυτό το αντικείμενο κατέστρεψε
ολοσχερώς τη Γη, και τα δυο ουράνια σώματα τελικά σχηματίστηκαν από τα
προκύπτοντα συντρίμμια τα θρύψαλα αν θέλετε (στην οποία περίπτωση οι δύο
συνθέσεις πρέπει να είναι σχεδόν πανομοιότυπες).

"Υπάρχει σαφώς κάτι που λείπει εκεί", δήλωσε η Nicole Nie, PhD'19, και
πρώτη συγγραφέας της μελέτης αυτής, η οποία δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο
περιοδικό Astrophysical Journal Letters. Πρόκειται για μια πρώην
μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο εργαστήριο του Dauphas, και η οποία βρίσκεται
τώρα στο Ίδρυμα για την Επιστήμη του Carnegie.

Ο καθηγητής Nicolas Dauphas (δεξιά) και η Nicole Nie, PhD'19, χρησιμοποιούν
δείγματα σεληνιακών πετρωμάτων από τις αποστολές Απόλλων, έτσι ώστε για να
προσπαθήσουν να αποκωδικοποιήσουν την ηλικία και τη σύνθεση της Σελήνης.
Πιστοποίηση: Φωτογραφία του Joe Sterbenc

Το ρουβίδιο είναι από μια οικογένεια στοιχείων η οποία εμφανίζεται σταθερά
με διαφορετικές αναλογίες ισοτόπων στη Σελήνη συγκριτικά με τη Γη. Όταν
η Nie εξέτασε τα σεληνιακά πετρώματα, διαπίστωσε ότι στην
πραγματικότητα περιέχουν λιγότερα από τα ελαφριά ισότοπα του ρουβιδίου
και πιο βαριά από τα γήινα πετρώματα.

"Δεν υπήρχε πραγματικά κανένα πλαίσιο για το πώς συνέβη η διαφορά
αυτή", δήλωσε ο Dauphas, καθηγητής στο Τμήμα Γεωφυσικών
Επιστημών. "Έτσι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο
πλαίσιο."

https://www.facebook.com/Aratosastronomy/