Page 202 - หนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา

พระสวามี ขŒาพเจŒา และลูกชายห‹
เม่อเขาอายุยางเขา ขวบ เริ่มเดินเตาะแตะและเร่ิมพูดได ขาพเจาจําไดวา คําโดดคําใดท่ีเขาออกเสียงไมได เขาก็จะหาคําใหมมาทดแทน เชน คําวา แตงกวา เม่ออยากกินแตงกวา แตออกเสียงไมได เขาก็คิดคําใหมข้นมาเอง โดยใชคําวา เป และทุกครั้งท่ีพูดวาเป นั่นคอเขาหมายถงแตงกวา เวลาเห็นไก อยากพูดคําวา ไก แตตัวกอไกออกเสียงยาก เขาก็หาคําใหมมาทดแทน คอคําวา เจะ ทุกครั้งที่ เห็นไก เขาก็จะช้ีไปท่ีตัวไกแลวออกเสียงวา เจะ ทุกครั้งไป น่ีคอวิธีอันชาญฉลาด ของเด็ก เปนการคิดหาทางส่อสารความคิดความตองการของตนใหผูอ่นไดรับรู น่ีเปนสิ่งใหมท่ีขาพเจาไดเรียนรูจากการมีบุตรคนแรก เปนเร่องที่ไมมีอยูในตํารา ไมเ คยมนี กั วชิ าการพดู มากอ นวา เดก็ มวี ธิ สี อ่ สารดว ยการคดิ คาํ ใหม เมอ่ เขาออกเสยี ง คําคํานั้นไมได
ขาพเจาส่อสารกับลูกเปนภาษาอังกฤษตลอดเวลา ทั้งที่แวดลอมไปดวยคน
ที่พูดภาษาไทย ขณะเดียวกันขาพเจาก็คอยสังเกตวา เขาจะเกิดความสับสนหรอไม
อยางไร แตลูกชายก็มีปิกิริยาปกติดี เขารับรูทุกอยาง ไมเคยแสดงทาทีสับสนใด
อยางเชนเวลาช้ีท่ีแม เขาก็พูดไดท้ัง มามี้ และ แม เขารับรูคําทั้งภาษาไทยและ
ภาษาอังกฤษผานประสาทสัมผัสทั้งหาอยางปกติ ทั้งท่ีในขณะน้ันและหลังจากนั้น
อกี หลายสบิ ป นกั วชิ าการทวั่ โลกเกอ บจะทกุ คนตา งเหน็ พอ งตอ งกนั วา การใหเ ดก็ รบั รู
ทีละหลายภาษา จะทําใหเด็กสับสน ่งเปนขอสรุปที่ขาพเจาตอตานมาตลอด และ
อยากจะตะโกนบอกใหผูคนไดรับรูวา ไมจริง แตในเม่อตัวขาพเจาเองก็ไมไดเปน
นักวิเคราะหหรอนักวิจัย จงไมไดถอเอาเร่องน้ีเปนเร่องใหญ แตมีความเช่อมั่น
ตลอดมาวา เดก็ สามารถรบั ภาษาทส่ี องไดพ รอ ม กบั เรยี นรภู าษาแม สาํ หรบั เดก็ คาํ สองคาํ
201