Page 214 - หนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา

มาสขู า พเจา เปน อยา งมาก จง ถอ วชิ าการเคลอ่ นไหวเปน วชิ าสาํ คญั ในการปรบั บคุ ลกิ ครู นับแตบัดนั้นเปนตนมา
สรุปวาขาพเจาเรียนรูวิชา การอนรําของไทย การเตนบอลรูม และศิลปะปองกันตัว เรียนไป กไป พรอมกับครูเปนที่สนุกสนาน เพลดิ เพลนิ และถอ วา เปน หลกั สตู รสาํ คญั ยงิ่ เพราะเดก็ จะได ม บั ทา ทาง การเดนิ เหนิ ของครู โดยไมว งิ่ ดั สา ยแบบไรจ ดุ หมาย ได ม บั การเคลอ่ นไหวอยา งมสี ติ รตู วั รตู น เคล่อนเงียบแตวองไว ไมเดินหอไหล ไมแอนพุง ไมนั่งหลุกหลิกเหลียวายแลขวา และไมพูดเสียงดัง ่งขาพเจาเรียนรูสวนหน่งของวิชาเหลานี้จากอาจารยหลายทาน
ครูคนแรกที่ คอ (มิสอารมสตรอง) เปนครูที่มีบุคลิก กระฉับกระเฉงวองไว เวลาที่ขาพเจาอยูกับครูที่โรงเรียน ก็จะนกถงใบหนาของเธอ เธอเปนคนแรกที่สอนใหรูวาการนิเทศคออะไร พูดงาย คอวิธีอยูกับเด็ก รูจักสังเกต ดกู ริ ยิ าพาที การเคลอ่ นไหว แมแ ตเ วลาเธอพดู กบั แขกทมี่ าเยยี่ มเยยี น ขา พเจา กจ็ ะเหน็ เธอคอยสอดสายสายตามองเด็กตลอด ไมเคยหันหลังใหเด็กแมสักครั้ง เธอสอนให รูจักสังเกตเด็กและจดบันทก ่งเปนพ้นฐานความรูที่งรากลกอยูในตัวขาพเจามาจน ทุกวันนี้
213