Page 12 - การแสดงพื้นเมืองสี่ภาค
P. 12
หน้า 9 การแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน หน้า 10
การแต่งกาย
ผู้ชาย สวมเสื้อม่อฮ่อม นุ่งกางเกงขาก๊วย มีผ้าขาวม้าโพกศีรษะและสะเอว มือถือตะข้อง
การแสดงของภาคอีสานเรียกว่า เซิ้ง เป็นการแสดงที่
ค่อนข้างเร็ว กระฉับกระเฉง สนุกสนาน เช่น เซิ้ง ผู้หญิง นุ่งผ้าซิ่นพื้นบ้านอีสาน ผ้ามัดหมี่มีเชิงยาวคลุมเข่า สวมเสื้อตามลักษณะของผู้หญิง
กระติบข้าว เซิ้งโปงลาง เซิ้งกระหยัง เซิ้งสวิง เซิ้งดึง ชาวภูไท คือสวมเสื้อแขนกระบอกคอปิด ผ่าอกหน้า ประดับเหรียญโลหะสีเงิน ปัจจุบันใช้กระดุม
ครกดึงสาก เป็นต้น นอกจากนี้ ยังมี ฟ้ อนที่เป็นการ พลาสติกสีขาวแทน ขลิบชายเสื้อ คอปลายแขน และขลิบ ผ่าอกตลอดแนวด้วยฝ้ าสีติดกัน เช่น สี
แสดงคล้ายกับภาคเหนือ เช่น ฟ้ อนภูไท (ผู้ไท) เขียวขลิบแดงหรือสวมเสื้อแขนกระบอกคอปิด ผ่าอกหน้า ห่มสไบเฉียงทับ ตัวเสื้อสวมสร้อยคอ
เป็นต้น โลหะท�าด้วยเงิน ใส่ก�าไลข้อมือและก�าไลข้อเท้า (ลูกปัด) ผมเกล้ามวยสูงไว้กลางศีรษะทัดดอกไม้
และมือถือสวิง
เซิ้งสวิง
เป็นการละเล่นพื้นเมืองของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในท้องถิ่นอ�าเภอยางตลาด
จังหวัดกาฬสินธุ์ เป็นการละเล่นเพื่อ
ส่งเสริมด้านจิตใจของประชาชนในท้องถิ่น ซึ่งมีอาชีพในการจับสัตว์น�้า โดยมีสวิงเป็น เครื่องดนตรีที่ใช้บรรเลงประกอบการแสดง
เครื่องมือหลัก ในปี พ.ศ. 2515 1. กลองยาว
ท่านผู้เชี่ยวชาญนาฏศิลป์ไทย กรมศิลปากร จึงได้น�าท่าเซิ้งศิลปะท้องถิ่นนั้นมา 2. กลองเต๊ะ
ปรับปรุงให้เป็นท่าที่กระฉับกระเฉงยิ่งขึ้น 3. แคน
โดยสอดคล้องกับท่วงท�านองดนตรีที่มีลักษณะสนุกสนานร่าเริง จึงนับว่าเป็นศิลปะพื้น 4. ฆ้องโหม่ง
เมืองภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่งดงาม 5. กั๊บแก๊บ
แปลกตาออกไปอีกลักษณะหนึ่ง 6. ฉิ่ง
7. ฉาบ
8. กรับ
