Page 2127 - JULIO
P. 2127
A lúa que brilla máis que nunca, fala dun día non moi afastado no que ao 6
fin esteamos xuntos.
É unha linguaxe que só poden apreciar os amores máis auténticos como o
noso,é un idioma rodeado de estrelas.
Abre o teu corazón e a túa mente, escoita as voces dos nosos corazóns que
se aman, dan esperanza, non poden calar e gritan a todos os ventos o nome
do seu amor…
E despois, á noite chégalles un agradable e amable silencio que nos fai
durmir tranquilos sabéndonos moi amados…
No ceo albíscase un “estráñoche”, é o noso.
Podes velo nese ceo que non é nin moi azul nin moi escuro, un ceo que para
nós se abre cada noite e día.
A lúa, o sol, os silencios e todas as voces se confabulan para facer que
sintamos preto e as distancias non nos doian tanto.
Eu sigo aquí coas miñas cartas e letras que buscan reafirmarche de que
nada cambia en min, todo segue igual, todas as esperanzas están e todos
os nosos soños seguen adiante…
Así que non te canses, non caias no silencio, as túas palabras fanme falta.
Sei que me cielas e estrañas, seino porque neste mundo somos un só, ti e
eu somos esperanzas e ilusión.
Pasou outro mes e volve a miña pluma a escribir estas cartas que en
verdade que son ridículas, pero así é o amor.
E que máis dá o meu amor, somos un par de ridículos que non se cansan
de expresar amor.
Pensa en min, mira a noite e sentirasme alí ao teu lado (Ti fasme amarche
cada día máis)
Es o meu querido soño
O meu amor, esta carta é para ti:
Ola amor:
