Page 29 - ATA

Antilliaans Dagblad Maandag 2 september 2019 11
Curaçao North Sea Jazz Festival

David Sanborn

groots in de schaduw

Door Jeroen Jansen saxofoon speelt met de bluesgi- krijgt een lange feature in het
ls je al zestig jaar be- gant Albert King. Het is het nummer ‘Maputo’, een van de
roepsmuzikant bent, zes begin van een imposante carriè- drie nummers tijdens het
A Grammy’s hebt en acht re, die hem onder andere langs concert die Sanborn samen
gouden platen, dan hoor je het vermaarde Woodstock leidt met bassist Marcus Miller
eigenlijk niet in de marge van met Paul Butterfield, hij neemt schreef. Keezer haalt de meest
een festival te staan. Toch was platen op met David Bowie, wonderlijke geluiden uit zijn
dat wel zo: David Sanborn was speelt mee in de band van jazz- keyboard zonder dat het een
een van de minst besproken legende Gil Evans en hij ver- gimmick wordt. Bassist Andre
acts van Curaçao North Sea schijnt op het album ‘Talking Berry neemt niet alleen de
Jazz 2019. Dat was vóór het book’ van Stevie Wonder: hij is lage tonen voor z’n rekening,
festival zo, maar na het optre- dan nog geen dertig. hij toont ook vocaal wat hij kan.
den afgelopen zaterdag zou Des te mooier dat David En op het beroemde ‘Run for
dat wel eens anders kunnen Sanborn zijn optreden in de cover’ laat hij ook nog eens
zijn: de 74-jarige altsaxofonist Celia-zaal begint met een num- zien dat de showelementen
leverde een memorabel concert mer van diezelfde Stevie Won- hem niet vreemd zijn, met
af in de Celia-zaal, mede dank- der, ‘Another star’. De saxofo- een lang uitgesponnen bass-so-
zij een steengoeie band en nist oogt breekbaar, maar zijn lo die hij deels tussen het pu-
het ontbreken van toeters en geluid is nog steeds vlijm- bliek afwerkt. Sanborn laat het
bellen. scherp. Het unieke Sanbornge- allemaal gebeuren zonder dat
Het levensverhaal van David luid, dat door miljoenen saxofo- hij de regie verliest. Hij kiest
Sanborn is fascinerend. Op nisten wereldwijd gekopieerd duidelijk zijn momenten: op De 74-jarige altsaxofonist leverde zaterdag een memorabel concert
driejarige leeftijd krijgt hij polio, wordt, is duidelijk herkenbaar. het prachtige ‘Camel Island’ laat af in de Celia-zaal, mede dankzij een steengoeie band en het ontbre-
en vijf jaar lang worstelt hij met Maar in tegenstelling tot die hij een solo horen die alle as- ken van toeters en bellen. FOTO FBI
zijn lichaam en de ziekte. De andere artiest op het CNSJF- pecten in zich draagt waar de
dokters adviseren hem om programma met sterke lijnen man zo beroemd om is gewor- En zowaar: aan het eind is er saxofonist zich wat verscholen
saxofoon te spelen, zodat zijn richting smooth jazz, Kenny G, den: het heldere altsaxgeluid dat zelfs plek voor een toegift. Het achter zijn muziekstandaard,
spieren weer aansterken en zijn is dit geen onemanshow. Wat recht je ziel in gaat, gelardeerd hele optreden is tot dan toe maar tijdens dit korte nummer
longfunctie hersteld wordt. Dat dit optreden zo memorabel met soul, funk en gospel. Het is energiek en ‘upbeat’ geweest, gaat hij er nog eens voor staan.
blijkt een gouden greep, want maakt is de kracht van het col- mooi dat er op dit festival nog maar Sanborn sluit de set af Hoe breekbaar David Sanborn
de jonge David is een natuurta- lectief. plek is voor mensen van zijn met een ballade van Michael ook lijkt, dit optreden stond als
lent, die op z’n veertiende al Toetsenist Geoffrey Keezer statuur. Sembello. Tot dan toe heeft de een huis.
Kenny G betovert het Curaçaose publiek

Door Jeroen Jansen hebben op dit festival. De arge-
ijfenzeventig miljoen, loze bezoeker valt van de ene
zoveel albums verkocht verbazing in de andere, laat
V de 63-jarige Kenny Gore- staan hoe de echte fans zich
lick uit Seattle, Washington. En moeten voelen. Zo knalt de
daarmee legt de veelblazer alle band langs nummers als ‘Sil-
critici het zwijgen op, niemand houette’, ‘Heart and soul’ en de
kan zulke cijfers overleggen, wereldhit ‘Songbird’: het is één
voor een instrumentalist is het grote muzikale show waar geen
een indrukwekkende en unieke eind aan lijkt te komen, onder
prestatie. Toch is hij in de jazz- leiding van een vriendelijk man-
wereld een controversiële per- netje met pretoogjes en een nog
soon: het grote publiek loopt steeds imposante krullenbol: je
met hem weg en adoreert de moet welhaast van steen zijn
ronde sopraanklanken en de om niet geraakt te worden door
duizelingwekkende loopjes, deze maalstroom aan ‘happy
recensenten en collega-musici feelings’.
die ‘serieuze’ jazzmuziek spe- Valt er dan helemaal niets af
len gruwen ervan. Afgelopen te dingen op dit concert? Heb-
vrijdag was de eerste groep in Kenny G gaf een show die zijn weerga niet kent op Curaçao North Sea Jazz. FOTO BEA MOEDT ben de liefhebbers van serieuze
de meerderheid: wat volgde was jazzmuziek het dan allemaal
een show die zijn weerga niet je voor te doen alsof je eigenlijk zweept hij de mensen op met Disney-versie van jazz: vrolijk verkeerd gehoord? Natuurlijk
kent op Curaçao North Sea Jazz. geen zin hebt in je optreden. Al handgebaren: hij gaat ook ge- en optimistisch, op het lieve af, niet. Het is ironisch dat Kenny
Laten we beginnen bij het die dingen krijg je terug van het woon tussen de mensen staan. zonder scherpe randjes. Zijn G juist bij de jazznummers
begin: ja, we hebben een Cura- grote publiek en dat resulteert Zijn optreden begon letterlijk in band is daar volledig op afge- door het ijs zakt. Hij kondigt ze
çao North Sea Jazz Festival, en erin dat jazzmuziek in de mar- het publiek met een wervelende stemd: pianist Robert Damper, weliswaar aan als eerbetoon aan
ja, daar staat bijna geen jazz ge staat, hoe geweldig inspire- uitvoering van ‘Home’ op alt- gitarist John Raymond, drum- North Sea Jazz, maar heel veel
geprogrammeerd. Omdat we rend en avontuurlijk die muziek sax, de notenregen stort hij mer Daniel Bejarano, bassist eer herkennen we er niet in.
niet van jazz houden? Waarom ook kan zijn, voor de goede achteloos uit over het publiek, al Vail Johnson en percussionist ‘Desafinado’ en met name John
dat is, daar zijn veel verklarin- verstaander. wandelend door de Celia-zaal, Ron Powell maken al sinds Coltranes hartverscheurende
gen voor. Maar we kunnen er Kenny G heeft al die lessen op zoek naar het podium. Eén- mensenheugenis deel uit van ballad ‘Naima’ worden begraven
wel een paar bedenken: de goed in zijn oren geknoopt. Hij nul voor Kenny G. Als hij daar- zijn band, en weten precies hoe onder een enorme berg noten:
melodieën zijn niet mee te doet het tegenovergestelde van na ook nog eens een heel ver- ze de gekrulde stersaxofonist in dat moest hij naar niet meer
zingen, de muziek doet vaak wat zijn jazzcollega’s laten zien. haal in het Papiaments afsteekt, de spotlights moeten zetten. doen, ook al staan beide num-
ingewikkeld aan, het lijkt een Zelden is er een artiest op Cura- is het publiek helemaal over- Dat betaalt Kenny G dan weer mers al jarenlang op zijn setlist.
brij van noten en lang niet elke çao North Sea Jazz geweest die stag. Of dat nu stiekem via een terug met features voor alle Nee, hou het maar gewoon
jazzmuzikant doet moeite om zo intens het contact zocht met oortje werd ingefluisterd of niet: bandleden, waarbij met name op die dromerige romantiek
het publiek bij zijn kunsten te het publiek als Kenny G. Niet de man weet hoe hij het publiek Ron Powell de show steelt met en de feelgood soort-van-jazz:
betrekken. Sterker nog, sinds alleen blijft hij continu oogcon- moet bedienen. een acrobatische percussie-act, niemand doet dat beter dan
Miles Davis is het zelfs ‘hip’ om tact zoeken met het publiek en Kenny G speelt een soort die we ook nog nooit gezien Kenny G.