Page 7 - Khubaboonchum
P. 7
ธรรมนุสรณ์ พระครูบาเจ้าบุญชุ่ม ญาณสํวโร ๕ มกราคม ๒๕๖๒
จิตใจเรำจะเป็นทุกข์ร้อนรนสับสนวุ่นวำย รู้กำยสังขำรเกิดดับ และระงับกำยสังขำร แล้ว
ไปตำมกระแสโลกธรรม ขอให้ตั้งใจให้ดี มี รู้จิตสังขำรเกิดดับระงับดับเย็นมีแต่จิต
สติทุกเมื่อทุกขณะจิต เพียงแต่รู้เฝ้ำดูเฝ้ำ ปรำโมทย์ ปีิติอิ่มใจเย็นอยู่ภำยในรู้แจ้งกำยใจ
เห็น กำยกับใจเคลื่อนไหวไปตำมเหตุปัจจัย รูปนำมธำตุขันธ์ทุกอย่ำงรวมลงสู่ไตรลักษณ์
เป็นเพียงรูปธรรมนำมธรรมเท่ำนั้น เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตำ สุญญตำ จิตสงบจิต
เพียงก้อนทุกข์ก้อนธำตุเท่ำนั้นไม่ควรไปให้ วิเวกในธรรมเป็นปัจจัตตังรู้แจ้งเฉพำะตน
รำคำตัวเองและวัตถุธำตุ สิ่งใดไม่ควรมั่น เท่ำนั้น เมื่อเจริญอำนำปำนำนุสติ ดูลมหำยใจ
หมำยผูกพันธ์กับสิ่งใดในโลกเรำอยู่ในโลก เข้ำยำวออกยำวดูลมหำยใจเข้ำสั้นออกสั้นแล้ว
อย่ำหลงมำยำของโลกไม่ติดไม่ข้องแวะ จิตย่อมสงบและได้เจริญสติปัฏฐำน๔ ไปพร้อม
เกี่ยวกับสิ่งใดมีแต่ใจรู้แจ้งปล่อยวำงสู่ควำม กับกำยเวทยำจิตธรรม และได้เจริญธรรมโพธิ
ว่ำง สภำพเดิมของธรรมชำติแท้ กำรปฏิบัติ ปักขิยะ ๓๗ ไปด้วยได้เจริญโพชฌงค์๗ มีสติ
ธรรมต้องเป็นไปตำมล�ำดับขั้นตอนอย่ำรีบ ธัมมวิจยะ วิริยะ ปีติ ปัสสัทธิ สมำธิ อุเบกขำ
ร้อนกังวลและอย่ำช้ำซึมเกินไปให้คิดค้นใน พร้อมกันไปด้วย และได้เจริญมรรคธรรมองค์๘
ธรรม พิจำรณำให้เห็นแจ้งจริงตำม ไปพร้อมกัน มีสัมมำทิฐิควำมเห็นชอบ สัมมำ
ธรรมชำติไม่ติดรูปแบบบัญญัติอะไรสัก สังกัปปะควำมด�ำริชอบ สัมมำวำจำมีวำจำ
อย่ำง เพียงแต่รู้แล้วปล่อยรู้แล้ววำง เห็น ชอบ สัมมำกัมมันตะมีกำรงำนชอบ สัมมำ
ควำมเกิดดับของรูปกับนำมตลอด เจริญ อำชีวะมีกำรเลี้ยงชีวิตชอบ สัมมำวำยำมะมี
มหำสติปัฏฐำน๔ ดูกำยให้เห็นกำย ดูเวทนำ ควำมเพียรชอบ สัมมำสติมีสติระลึกชอบ
ให้เห็นเวทนำ ดูจิตในจิตให้เห็นจิต ดูธรรม สัมมำสมำธิมีควำมตั้งใจชอบ ครบทุกอย่ำง
ให้เห็นธรรมก�ำหนดรู้ดูลมหำยใจเข้ำออก ธรรมโพธิปักขิย๓๗ มี สติปัฏฐำน๔
6 7
