Page 203 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 203
ิ
ิ
ื
็
่
ประคองพาองค์ท่านเดน แต่ท่านหลวงป่เดนด้วยอาการเหนดเหนอย
ู
มาก และเดินได้ไม่กี่รอบก็ต้องเลิก มาทีหลังต้องเอาลาไม้ไผ่มาผูกติด
�
้ำ
ั
ี
ั
ั
ิ
ั
้
กบเสาระเบยง ทำเปนราวสำหรบใหทานเกาะเดน วนนนหลวงปท่าน
็
่
่
ู
ู
เพงเสร็จจากการเดิน มานอนพักอย เราได้เข้าไปถ้วายการนวด
่
่
ิ
ี
เราสังเกตเห็นว่าตามแขนตามผิวหนังของท่านผอมเห่ยวย่นลง หมด
ึ
สภาพ นวดไปสักพักหน่ง หลวงปู่ท่านเอ่ยข้ำนมาเบา ๆ ว่า “..สุขภาพ
ึ
็
ผม.. เห็นท่าจะไม่ไหวแล้วละ.. ผมจะมอบวัดให้คุณ..” เราได้ฟังก
ใจหายวาบ ได้แต่น่งเงียบ ตัวเราก็รู้อยู่ว่าหลวงปู่ท่านไม่สบาย และ
ิ
�
กาลังไม่สบายมาก พวกเราในฐานะเป็นลูกศิษย์คิดหวังในใจลึก ๆ
ึ
ว่า สักพักหน่งหลวงปู่คงจะหายป่วย หายอาพาธ กลับคืนสู่สภาพ
ี
ดีปรกติ พากันคิดอยู่อย่างนีเสมอ พากันคิดแต่ว่าด้วยภูมิธรรมท
้ำ
่
หลวงปู่ท่านบ�าเพ็ญมา คงจะช้่วยให้หลวงปู่ท่านหายวันหายคืนได้
้ำ
พวกเราคิดหวังอย่างนนกัน เราเองก็ไม่ได้คิดว่าหลวงปู่ท่านจะกล่าว
ั
คาน้ำออกมา ท่านกล่าวคานดูเหมือนว่าท่านจะอาลาแล้วอย่างนนแหละ
ั
�
�
ี
�
ี
้ำ
้ำ
ี
ึ
เรารู้สึกตกใจวูบวาบอยู่ แต่เราก็เงียบไม่รู้จะพูดอะไร ใจหน่งเดิมท
ของเราน่ะ คือเราไม่ต้องการเป็นอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องการเป็นเจ้าอาวาส
ั
ั
ไม่ต้องการมีส่งมีของ ไม่ต้องการมีอะไรท้งน้น กระท่งวัดเราก็ไม่คิด
ั
ิ
ึ
้ำ
จะมี ไม่อยากได้วัด ไม่อยากเป็นอาจารย์ พอท่านพูดขนมาว่า “..ผม
จะมอบวัดให้คุณ..” โอ้โห..เรารู้สึกว่า ภาระอะไรต่าง ๆ มันหล่นตุ๊บ
ั
ลงมากองทับเราเต็มท้ำงตัว รู้สึกว่าตัวของเราแบนแต๊ดแต๋ลงไปตรงนั้ำน
เลย ใจคอก็ฝ่อ เห่ยวซึู่บลงไป ร่างกายก็รู้สึกว่าจะแบนราบลง เรากับ
ี
ึ
ิ
หลวงปู่ต่างก็น่งกันไปพักหน่ง ท่ามกลางความเงียบเราก็คิดไปต่าง ๆ
ื
่
ู
ื
่
็
ึ
ั
้ำ
นา ๆ พ่อแม่ซึ่งป่วยนอนแบบอย่เบองหน้าตรงนน ในเมอท่านพด
้ำ
ู
ั
ึ
้ำ
ี
ึ
ขอร้องอย่างน้ำขนมา ท่านคงต้ำงใจหวังพ่งเรา แล้วเราจะพูดอย่างไรหนอ
ี
่
ื
ในใจเราไม่ประสงค์จะอยากได้อยากเป็น แต่จะสมควรอย่หรอทจะพูด
ู
l
ความเปนมาของเรา 189
็
