Page 39 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 39
ื
เม่อเราได้เข้าเรียน
ในระดับอุดมศึกษา ใน
มหาวิทยาลัย และไปอยู่
กรุงเทพฯ ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ
ึ
ื
ก็สูงข้นอีกกว่าเม่อเรียน
ึ
ในระดับต�่า ซ่งค่าใช้จ่าย
ั
ท้งส้นก็มีแต่พ่อเป็นผู้ส่ง
ิ
และพ่อก็อาศัยเงินจากเงินเดือนครูเท่าน้น ถ้ามีบางเดือนบางระยะ
ั
ี
ี
ี
้
็
ื
ท่ฉุกละหุก กจ�าเป็นจะต้องยืมหน้ยืมสินเพ่อให้ลูกไปเรียน อันน
ี
เรามาทราบทีหลังว่า พ่อแม่ต้องไปยืมหน้ยืมสินเขามาเท่าไหร่ ๆ
และพวกเราลูก ๆ ก็มีความยินดีช่วยกันใช้หน้ใช้สินได้หมดในระยะ
ี
หลังต่อมา ภายในเวลาไม่นานเลย ทกคนต่างถอเอาหนสินท้งหมด
้
ุ
ื
ั
ี
ั
ึ
เหล่าน้นเป็นธุระในส่วนของตนหมด อีกอย่างหน่งในคณะบรรดา
ลูก ๆ ของพ่อแม่เรานั้น ต่างมีความเคารพรักผูกพัน และนับถือกัน
ี
ี
�
ตามลาดับพ่น้อง คนพ่ก็มีความรู้สึกว่าน้องของตนทุกคนเป็นน้อง
และเป็นผู้ท่ตนเองจะต้องอุ้มชู รักทะนุถนอม คอยกากับดูแล ช่วย
ี
�
ี
ั
�
่
ื
พ่อแม่ตลอดมา รวมท้งเมอไปราเรยนหนงสอเมอตนเรยนจบแล้ว
ี
ื
่
่
ั
ื
�
ทางานแล้ว มีสะตุ้งสะตังค์ก็วกกลับคืนมาช่วยส่งเสียน้องนุ่งให้ได้
เรียนหนังสือแทนพ่อแม่ ช่วยประคับประคองกันไปแทนพ่อ ช่วย
แม่ ตัวเราท่เรียนหนังสือตลอดมาน้น ก็ได้รับการช่วยเหลือจาก
ั
ี
พ ๆ มาโดยลาดับอย่างน้เหมือนกัน ลักษณะการช่วยเหลืออย่างน
่
ี
้
�
ี
ี
ตกทอดมาเป็นรุ่น ๆ จนมาถึงน้องของเรา พ ๆ ต่างรับเป็นภาระ เป็น
ี
่
ี
ธุระในน้อง ๆ อย่างน้ พวกเราจึงเป็นพ่เป็นน้องท่เก่ยวข้องกัน น้อง
ี
ี
ี
ึ
ู
ื
็
ี
ุ
ไม่ใช่ลกกเหมอนลูกกลาย ๆ ทุกคนต่างก็มความอบอ่น ถงพ่อแม่
ี
จะไม่อยู่ แต่พวกเราก็มีความอบอุ่น ไม่รู้สึกว้าเหว่ อันน้ก็เป็นความ
l
ความเปนมาของเรา 25
็
