Page 19 - Blauwe stem proef

uit het rek haalde.
In het pashokje trok ze de combinatie aan en stapte voorzich-
tig naar buiten. Noor keek op, haar ogen lichtten op. “Dat staat
je verrassend goed,” zei ze met een brede glimlach.
Elin bloosde, maar begon te lachen. “Misschien moet ik nog
meer proberen.” En dat deed ze. Ze zocht een vest, een ander
shirt, een jurk die ze normaal nooit zou uitkiezen. Steeds kwam
ze weer naar buiten, soms giechelend, soms serieus, terwijl
Noor haar commentaar leverde: overdreven bewonderend,
plagend, of oprecht. Het duurde langer dan ze zelf had ver-
wacht. Elin merkte dat ze het leuk vond om zichzelf anders te
zien, om met vormen en kleuren te spelen. Het voelde niet als
moeten, maar als ontdekken.
Uiteindelijk hield ze het shirt en de rok weer vast. Ze keek
naar Noor en zei bijna fluisterend: “Deze wil ik hebben.”
Elin glimlachte. Voor een moment was er rust, een eenvoudig
geluk dat geen stem en geen twijfel nodig had.
Met hun tassen in de hand liepen ze verder door de win-
kelstraat tot ze bij een klein café neerstreken. De glazen
smoothies kwamen dampend koud op tafel, in heldere kleuren
alsof de herfst zelf in het glas zat. Noor nam een slok en sloot
even haar ogen. “Zie je wel,” zei ze tevreden. “Dit was precies
wat we nodig hadden.”
Elin lachte en keek naar buiten, waar de mensen voorbijliepen
met hun haast en hun verhalen. Voor een moment voelde ze
zich licht en vrij, alsof de wereld niet ingewikkeld hoefde te zijn.
Alleen zij en Noor, een nieuwe rok, een frisse smoothie — en
de zekerheid dat er in zulke momenten ook gewoon geluk
bestond.