Page 41 - Blauwe stem proef

leek. Toen ze beiden hun spullen hadden afgerekend, stelde
Luuk voor om ergens te gaan lunchen.
Ze belandden in een brasserie niet ver van het winkelcentrum.
Het was druk, mensen met boodschappentassen schoven langs
de tafels, bestek rinkelde, er hing de geur van gebakken brood
en soep. Ze kozen een plek bij het raam en bestelden beiden
een eenvoudige lunch.
Uit de luidsprekers klonk muziek, niet opdringerig, maar als een
constante stroom die de ruimte vulde. Het ene nummer had
een stevige beat, het volgende was bijna akoestisch. Elin liet
haar blik even rusten op Luuk, die meebewegend met zijn voet
het ritme volgde. “Jij hoort dit anders dan ik,” zei ze. “Hoezo?”
“Voor jou is het tempo. Voor mij… meer de tekst en wat er
tussen de noten gebeurt.”
Luuk keek haar aan, eerst vragend, toen knikte hij langzaam.
“Misschien. Maar toch hoor ik dit nummer wél graag. Het
bouwt op, weet je? Alsof je ergens naartoe gaat.”
Elin glimlachte. “Dat herken ik dan weer wel.”
Voor een moment waren ze dichter bij elkaar dan gewoonlijk,
alsof de muziek een brug sloeg die woorden niet hadden kun-
nen leggen. Ze gingen weer op in hun broodjes en de drukte
om hen heen, ieder met zijn eigen gedachten, maar niet volle-
dig los van de ander, luisterend naar de muziek.
Na de lunch liepen ze samen naar huis. De tassen met hun
aankopen bungelden tegen hun benen, de straten waren nog
vol van het zaterdagse rumoer. Soms praatten ze wat over
school, over de vakantie die dichterbij kwam, soms liepen ze
in stilte naast elkaar. Het was niet altijd eenvoudig tussen hen,
maar in deze middag zat iets van rust. Geen wedstrijd, geen
verwijt, alleen broer en zus die dezelfde weg deelden.