Page 43 - Blauwe stem proef

ze, je cultuur, de regels die je hebt geleerd, de ervaringen die
je hebt opgedaan. Zelfs je emoties hangen eraan vast — blijd-
schap, pijn, verdriet, alles.”
Elin keek verbaasd naar het beeld. Het was alsof het haar
innerlijk zichtbaar maakte in een vorm die ze nog nooit zo
helder had gezien.
“Maar onder al die lagen,” zei Silver, “is er iets anders. Een witte,
stille ruimte. Zuiver denken, zonder franjes, zonder verdraaiing.
Daar komt de stem van je wezen vandaan — wie jij werkelijk
bent. En dat wezen is altijd verbonden met die stille ruimte.
Soms voel je dat als een impuls, een inzicht dat precies op het
juiste moment komt. Wanneer je daarnaar luistert, het eigen
Zijn, dan leef je vanuit die diepte.”
Elin keek in de kap die boven haar hing, gevuld met flarden van
beelden, stemmen en herinneringen. Het was confronterend,
bijna ongemakkelijk, alsof ze zichzelf van buitenaf zag.
“Dus… dit draag ik altijd met me mee?” vroeg ze zacht.
Silver knikte. “Ja. Jij en ieder mens. Het denken is nuttig, maar
ook luidruchtig. Het zegt je wat hoort en niet hoort, wat mag
en niet mag. Het laat je lachen en huilen, maar het kan je ook
opsluiten.” Elin zweeg een moment. Ze voelde hoe de woor-
den in haar doorwerkten, alsof ze de kap werkelijk op haar
hoofd voelde drukken. “Maar… als er die stille ruimte is, waar-
om hoor ik die dan zo weinig?”
Silver keek haar aan, en in zijn blik lag geen oordeel, alleen hel-
derheid. “Omdat de kap vaak al het andere overstemt. Maar jij
hebt al geproefd van die ruimte. De trilling die je voelt, de stem
die je hoorde, dat is geen stem van buiten. Dat is de weerklank
van jouw wezen in die stille ruimte.”
Elin ademde diep in. Het idee dat er in haarzelf een opening