Page 42 - Blauwe stem proef

Hoofdstuk 22
De dagen na de ontmoeting voelde Elin hoe er iets in haar
verschoven was. Silver had gezegd: Laat dit maar zakken — en
dat deed het, langzaam, alsof er iets in haar dieper begon te
kiemen.
Soms, als ze stil zat en naar het licht keek dat door haar raam
viel, verscheen opnieuw de vorm van de acht. En telkens voel-
de ze diezelfde trilling om zich heen, zacht en dragend. Op een
avond liet ze zich erdoor meenemen. Ze sloot haar ogen en
stapte zonder aarzeling van de onderste in de bovenste lus.
De ruimte die zich voor haar opende, bestond niet uit land-
schappen of kleuren, maar uit zuivere lijnen die golfden en be-
wogen, alsof de lucht zelf ademde. Daarin herkende ze het: dit
is de stem die mij draagt. Silver verscheen in dat lijnenspel, niet
als lichaam, maar als aanwezigheid die haar tegemoetkwam.
“Elin,” klonk het, “je zoekt naar zekerheden. Maar zekerheid
is niet wat je hier vindt. Ik ben niet hier om je te zeggen wie
je bent of wat je moet doen. Mijn taak is anders. Ik begeleid
wezens die mens zijn, zoals jij, om hun weg te vinden naar een
voller bewustzijn. Die weg is geen rechte lijn, maar een ontdek-
kingsreis. En soms lijkt die reis vertraagd of geblokkeerd, juist
omdat ieder mens een last draagt die hem of haar beperkt.”
Hij liet een stilte vallen, en in die stilte vormde zich een beeld:
boven Elin verscheen een soort kap of een hoed die op haar
werd geplaatst. Ze zag flarden van gedachten erin bewegen,
alsof het een spiegelzaal van echo’s was.
“Dit is het denken,” vervolgde Silver. “Ieder mens heeft zo’n
kap. Hij geeft je een eigen kijk op je leven, en zonder hem zou
je de Kleine Wereld niet kunnen ordenen. Maar tegelijk blok-
keert hij je zicht. Want in die kap zit alles ingesloten: je denkwij-