Page 47 - Blauwe stem proef

in het duister, omdat het weten er al is, stil, maar aanwezig. Je
wezen kent de weg.”
Elin luisterde aandachtig. Het was alsof de woorden in haar
neerdaalden, niet om begrepen maar om herkend te worden.
Silver keek haar aan en zei:
“Stel je eens een ei voor. In de kleine wereld zie je het als iets
dat langzaam verandert. Je kookt of bakt het, je eet het, je er-
vaart hoe het zich ontwikkelt. Je weet pas of er leven in zit als
de schaal breekt en er iets uitkomt. Dat is leren door ervaring,
stap voor stap.” Hij was even stil en vervolgde: “In de Grote
Wereld ligt in dat ei het weten, de herinnering van talloze er-
varingen die al veel langer in je zijn opgeslagen. De schaal is de
vorm, de begrenzing, het zichtbare. Zij draagt de harde lijn, het
tastbare bestaan. In het eiwit beweegt de ruimte, de vloeibare
verbinding. Zij ademt tussen buiten en binnen, verbindt wat
anders gescheiden zou zijn. In de dooier rust de bron, kern van
warmte en leven. Zij draagt betekenis, het weten – de innerlij-
ke werkelijkheid. En samen vormen zij één: vorm, beweging en
bron. Niet los van elkaar, niet te scheiden, maar één levend ge-
heel, waarin materie en de bron elkaar ontmoeten. Zoals een
ei in stilte alles in zich draagt, zo draagt de werkelijkheid zowel
het zichtbare als het onzichtbare, het uiterlijke en het innerlijke,
de harde schaal én de zuivere bron.
Elin fronste. Ze wilde het begrijpen, maar merkte dat haar
hoofd meteen vragen begon te stellen: wát voor ervaringen
dan, waar komen die vandaan, hoe kan je iets weten wat je
nooit geleerd hebt? Het voelde verwarrend, alsof haar gedach-
ten juist harder gingen praten tegen haar.
Silver zag haar worsteling. Zijn stem bleef rustig. “Verwarring
is niet verkeerd. Het betekent dat je kap, je denken, probeert