Page 53 - Blauwe stem proef

durven zeggen, of wanneer ze iemand had geholpen zonder
erbij na te denken.
“Dat,” vervolgde Silver, “zijn de lessen van je reis in de kleine
wereld. Daar lijkt het soms langzaam en moeizaam, maar wat
je écht doorleeft, neem je mee als blijvende helderheid. In de
Grote Wereld zie je die lessen terug als licht. De ervaringen
herinneren je eraan dat je wezen groeit en het maakt niet uit,
hoe vaak je ook valt of twijfelt.”
Elin keek naar de rugzak en voelde een mengeling van ontzag
en verwarring. Het idee dat zelfs kleine ervaringen een blijven-
de plek konden krijgen, gaf haar iets van rust. Tegelijk vroeg ze
zich af wat ze allemaal nog meer met zich meedroeg, of het
naast fijne ook traumatische en vervelende ervaringen zijn —
en of ze ook zelf kon kiezen wat ze wilde bewaren.
Silver keek Elin aan. “Weet je,” zei hij zacht, “het is de uitno-
diging aan de mens om aan het eind van zijn levensreis te
kunnen zeggen: mijn rugzak is leeg. Dat betekent niet dat alles
verdwenen is, maar dat je eruit gehaald hebt wat je in dit leven
nodig had. De lessen, de inzichten, de momenten van groei —
dát is wat telt. Wat overblijft, hoef je niet langer mee te dragen.”
Hij zweeg even, terwijl het beeld van de lichtende rugzak hel-
der bleef.
“Ieder mens krijgt een rugzak mee op zijn reis,” vervolgde hij.
“Soms lijkt hij te zwaar, soms te licht. Maar altijd zit er precies in
wat nodig is op jouw pad. De kunst is niet om hem te negeren
of te verstoppen, maar om te leren wat het je wil zeggen. Want
dan pas wordt de reis lichter, en wordt de last een wijsheid.”
Hij knikte alsof het geen twijfel kende. “Vertrouw erop dat je
alles in je draagt wat je nodig hebt. De weg is niet om te bewij-
zen, maar om te herinneren.”