Page 69 - Blauwe stem proef

Hoofdstuk 35
De dagen van werken op het terras waren voorbij. Elin had
haar laatste salaris op haar rekening gekregen en van de fooien
briefjes cash in haar portemonnee. Het was een korte zomer-
baan geweest, maar genoeg om haar reis te kunnen betalen.
Nu lag haar kamer vol met stapeltjes: kleren, toiletspullen, haar
schetsboek, en de rugzak die steeds voller werd.
Luuk kwam binnen zonder te kloppen, zoals altijd. “Klaar voor
je grote avontuur?” vroeg hij, terwijl hij tegen de deurpost
leunde. “Bijna,” zei Elin. Ze duwde nog een dun vest tussen
de stapel in haar rugzak. “Het is vreemd, alsof ik iets groots ga
doen, maar het is gewoon een zeiltocht.” Luuk lachte. “Ge-
woon? Wacht maar tot je op het schip zit.”
Een dag later stonden ze samen op het strand bij Den Helder.
Voor hen strekte de zee zich uit, en in de verte lag een zand-
plaat die alleen bij laag water zichtbaar was: de Razende Bol.
Het was een van die plekken die voortdurend veranderden
door wind en stroming. Vandaag lag hij als een stille, brede rug
boven het water.
“Die zandbank schuift altijd,” legde Luuk uit. “Hij is er, en toch
nooit hetzelfde. Soms zie je zeehonden liggen zonnen. En bij
storm verdwijnt hij bijna.” Elin haalde diep adem. Zilte lucht vul-
de haar longen, de geur van zeegras en nat zand mengde zich
met de warmte van de zon. Ze bukte en raapte een schelp
op, draaide hem tussen haar vingers, terwijl ze met haar blote
voeten het koele zand voelde wegzakken tussen haar tenen.
Het beeld van de zandplaat raakte haar meer dan ze verwacht
had. Iets dat er wel is, maar toch steeds verandert.
Voorzichtig stopte ze de schelp in het kleine vakje van haar
rugzak. Niet iets groots, maar precies genoeg om haar te