Page 68 - Blauwe stem proef

klank. En telkens wanneer je een laag hebt doorleefd, ver-
schijnt er een poort. Geen barrière, maar een uitnodiging. Een
doorgang naar een ruimer inzicht.” Voor Elins ogen begon zich
iets te vormen: een soort van pad dat zich uitstrekte naar wat
leek op een poort. Het had geen zware constructie, maar een
boog van licht en ruimte, alsof het landschap zelf een opening
had gemaakt. Het leek zowel stevig als doorzichtig, als een
doorgang die er altijd al was geweest. Ze bleef ervoor staan.
Het trok haar niet, het duwde haar niet. Het was er eenvoudig,
wachtend, als een uitnodiging die geen haast kende.
“Zo verschijnen de poorten,” zei Silver. “Ze hoeven niet door
jou gezocht te worden. Ze laten zich zien op het moment dat
jij er klaar voor bent. En achter iedere poort opent zich een
volgende laag, wijder en helderder dan de vorige.”
De poort glansde zacht in het licht, en toen vervaagde het
beeld langzaam, tot er alleen stilte overbleef.
Toen Elin haar ogen opende, was ze terug in haar kamer. Het
schetsboek lag nog steeds open op haar bureau. Zonder erbij
na te denken nam ze een potlood en begon lijnen neer te
zetten. Eerst aarzelend, toen vloeiender.
Wat verscheen, was geen exacte vorm, maar een boog die uit
twee bewegingen leek te bestaan: stevig van onderen, open
van boven. Een doorgang die tegelijk bescherming en ruimte
uitdrukte.
Ze keek ernaar en glimlachte. Het hoefde geen perfecte teke-
ning te zijn. Het was genoeg dat het er stond.
Daarna sloot ze het schetsboek rustig, alsof ook dat een poort
was die voorlopig mocht wachten.