Page 84 - Blauwe stem proef

ge dag.” Elin voelde de wind tegen haar gezicht slaan, scherp en
zout. Samen met Lotte trok ze aan een lijn die niet mee leek
te willen geven. Haar handen gleden bijna weg over het ruwe
touw, tot Thomas ernaast sprong en meetrok. “Niet loslaten!”
riep hij, zijn stem scherp maar niet vijandig. Ze hield stand,
voelde hoe het touw eindelijk meegaf en de zeilen kleiner en
strakker kwamen te staan. Het schip veerde terug in een stevi-
ger ritme, minder wild dan daarvoor. Ondertussen rende Amir
over het dek om een andere lijn vast te zetten, terwijl Fenna de
kombuis uit stormde om een emmer water weg te gieten dat
was binnengelopen. Samira verscheen met een theedoek nog
in haar hand, haar haar verwaaid maar haar ogen alert.
Hessel keek rond, zijn stem kort en duidelijk. “Goed zo. Blijf
opletten. Dit is geen spelletje, dit is zeilen!” Elin voelde hoe haar
hart sneller klopte, niet alleen van de inspanning maar ook van
de kracht van het moment. Het schip was geen losse groep
mensen meer ze waren een bemanning, ieder nodig om koers
te houden. De wind trok nog aan, de golven sloegen schui-
mend tegen de boeg. Elin voelde haar schoenen nat worden,
maar ze had geen tijd om erop te letten.
“Hou die lijn vast!” riep Hessel, maar het was al te laat. Amir
had zich verkeken op een knoop en de lijn schoot los, met
een ruk die bijna zijn handen meesleurde. Het zeil sloeg woest
heen en weer, de mast kraakte onder de kracht.
“Pak ‘m!” schreeuwde Thomas, die meteen vooruitsprong. Hij
klemde de lijn tegen zijn heup, zijn gezicht strak van inspanning.
Elin liet haar eigen touw los en greep met hem mee. Het rau-
we touw sneed in haar handpalmen, maar samen kregen ze de
lijn weer onder controle. Amir stond stil, bleek rond zijn neus.
“Ik, ik dacht dat”