Page 85 - Blauwe stem proef

“Niet denken, doen!” beet Hessel hem toe. Zijn stem was
scherp, maar niet zonder reden. “Leer ervan, en let op!”
De groep zweeg een moment, de wind loeide over hen heen.
Toen greep Fenna Amirs arm en trok hem terug naar zijn plek.
“Kom op, je redt dit wel. Volgende keer beter.” Haar stem was
zacht, maar net luid genoeg om hem overeind te trekken.
Met vereende kracht kregen ze de zeilen weer onder controle.
Het schip herwon zijn ritme, nog steeds dansend op de golven,
maar niet langer wild en stuurloos. Elin hijgde, haar haar nat van
zout water en inspanning. Toch voelde ze een trots die ze niet
eerder had gevoeld: ze had niet losgelaten, ook niet toen alles
leek te ontsporen. Hessel keek de groep rond, zijn ogen kort
bij Amir, toen bij de rest. “Goed. Dat was bijna mis. Onthoud
dit: één fout kan ons allemaal meesleuren. Maar één samen-
werking redt ons net zo goed.”
Langzaam viel de spanning weg, als een gespannen snaar die
weer losser werd. Iedereen stond nog zwaar adem te halen,
de handen rood van het touw, de kleren nat van het opspat-
tende water. Thomas keek naar Amir, die beteuterd zijn vingers
inspecteerde. “Nou ja,” zei hij droog, “volgende keer hou je het
touw vast, en laat je mij maar los.”
Een kort moment bleef het stil toen barstte de groep in lachen
uit. Zelfs Amir grinnikte schuchter mee, al was zijn gezicht nog
rood. Hessel schudde zijn hoofd maar zijn mondhoeken trilden.
“Goed. Genoeg gelachen. Aan het werk. De zee wacht niet.”
Toch hing er, terwijl ze weer aan de lijnen trokken en het dek
opdroogden, iets lichter in de lucht. Alsof de storm niet alleen
kracht had losgemaakt, maar ook een stukje verbondenheid.
De middag bracht eindelijk wat rust. De zee was nog onstui-
mig, maar de zon brak door, en in de kombuis werd grote pot