Page 87 - Blauwe stem proef

ten ze in stilte, luisterend naar het kraken van het hout en het
zachte slaan van de golven. Toen klonk Hessels stem vanaf het
dek: “Tijd om af te sluiten mensen. Morgen weer vroeg uit de
veren.” Ze stonden op, schoven hun mokken opzij en daalden
de trap af.
Hoofdstuk 44
Elin lag in haar kooi, ogen open in het donker. Het schip deinde
zacht, het hout kraakte hier en daar alsof het ademde. Ze ken-
de dit soort nachten al langer: wakker zijn zonder onrust, een
helder soort waken dat haar de volgende dag niet moe maak-
te. Het was alsof haar lichaam rustte, terwijl haar binnenwereld
juist levendiger werd. Ze luisterde naar het ritme van de golven
tegen de romp en het zachte zuchten van de wind door de
touwen. Het waren de uren waarin de scheidslijn dunner leek
tussen buiten en binnen, tussen de Kleine- en de Grote Wereld
die ze met Silver leerde kennen. En inderdaad, terwijl ze naar
het schemerlicht door de patrijspoort keek, merkte ze hoe
de lijnen zacht begonnen te bewegen. Het vertrouwde beeld
van de lemniscaat tekende zich voor haar geestesoog af. Silver
was daar, trad naar voren uit de lijnen, als een aanwezigheid die
dichterbij kwam, gedragen door stilte.
“Elin,” klonk het, “vrijheid is een woord dat mensen vaak ge-
bruiken, maar zelden werkelijk verstaan. Ieder mens heeft in
zijn ontwikkeling een eigen beeld van vrijheid gecreëerd en er
een eigen kleuring aan gegeven. Sommigen noemen vrijheid de
mogelijkheid om te kiezen, anderen om te doen wat ze willen,
of zich los te maken van wat hen belemmert.”
De lijnen rondom Elin bewogen lichter, alsof ze ademden.
“Maar échte vrijheid,” vervolgde Silver, “is moeilijk te ontdekken,