Page 88 - Blauwe stem proef

omdat ze bedolven ligt onder alle opgelegde regels, verwach-
tingen en gewoonten. Je vindt haar niet door steeds harder
te zoeken in de buitenwereld, maar alleen door in contact te
staan met je eigen wezen. Daar, in dat stille midden, bestaat
geen dwang en geen opgelegd moeten. Daar herken je dat
vrijheid geen bezit is, maar één zijn.” Elin voelde hoe de woor-
den door haar heen bewogen, alsof ze zich al ergens in haar
verborgen hadden.
Silver liet de lemniscaat zacht oplichten, alsof de ruimte rond-
om Elin groter werd. “Er komt een moment,” zei hij, “dat er
geen behoefte meer bestaat om je met regeltjes van anderen
of van jezelf bezig te houden. Dan vallen die krampachtigheid
en strijd weg. Je bent neutraal, niet omdat je onverschillig bent,
maar omdat je niet meer meegesleurd wordt door oordelen
of verwachtingen.” “En met dat inzicht,” vervolgde Silver, “over-
stijg je de stof. Je herkent dat alles één is geen losse stukken die
tegen elkaar strijden, maar één adem die alles doordringt. Dan
ben je vrij.” Elin liet de woorden tot zich komen. Ze merkte
hoe iets in haar lichter werd, alsof ze even kon ademen zonder
gewicht.
“Vrij…” fluisterde ze, half tegen Silver, half tegen zichzelf. “Mis-
schien wist ik het altijd al, maar ik durfde het niet te geloven.”
Elin bleef wakker liggen, luisterend naar het ritme van de gol-
ven. Vrijheid… ze dacht aan het schip, dat zich door wind en
water liet dragen, vrij maar toch geleid. Misschien was dat wat
Silver bedoelde: vrij zijn in beweging, in verbondenheid, niet
vastgeketend maar ook niet stuurloos.
Haar gedachten dwaalden verder. Vrijheid was ook de lach van
Noor, het plagerige van Luuk, de andere gezichten aan boord.
Het waren momenten waarin ze zichzelf vergat, en tegelijk