Page 90 - Blauwe stem proef

stemmen telden. Het schip leek niet alleen door wind voortge-
stuwd, maar ook door hun gezamenlijke energie. Elin hield zich
iets op de achtergrond terwijl de anderen druk bezig waren.
Ze trok een lijn strak, maar haar ogen gleden ondertussen naar
de horizon, waar het water zich eindeloos uitstrekte.
De wereld van de reis… dacht ze. Het was een wereld op
zichzelf, waarin dagen zich lieten meten aan de wind, aan het
ritme van wachtlopen en aan het samen zijn. Straks zou ze
weer thuiskomen de vertrouwde straten, Luuk, Noor. En toch
voelde ze dat er intussen ook een andere reis in haar groeide:
die van Silver. Alsof ze door een onzichtbare laag keek. De
gewone wereld bleef bestaan, met haar geuren, geluiden en
mensen. De wereld van de reis gaf daar een andere toon aan
vrijer, eenvoudiger. En Silver… die fluisterde overal doorheen,
als een stem die niet sprak maar toch aanwezig was.
“Mooi hè?” Samira stond ineens naast haar, een theedoek nog
in de hand. Ze glimlachte breed. “De zee lijkt elke dag hetzelf
de, maar hij verandert constant. Net als wij.” Elin knikte. “Het is
alsof je onderweg iets leert zonder dat iemand het je uitlegt.”
Samira lachte zacht. “Precies. De zee is een leraar zonder
woorden.” Niet veel later zaten ze allemaal in de salon, de tafel
vol dampende schalen. Hessel sloeg met vlakke hand op het
hout. “Mensen, het laatste gezamenlijke avondeten van deze
reis. Maak er wat van.” “Het Laatste Avondmaal!” riep Thomas,
en de hele tafel barstte in lachen uit. Lotte stak theatraal haar
armen omhoog alsof ze in een schilderij zat, terwijl Amir en
Fenna giechelden om hun eigen onhandige imitatie.
Het werd een avond vol grapjes en verhalen, alsof ze met het
lachen ook hun afscheid al duidelijk probeerden te maken.
De salon vulde zich met gelach, het gekletter van bestek en de