Page 92 - Blauwe stem proef

sprongen naar voren, Fenna gooide een lus, Lotte hield gespan-
nen het touw vast. Het moment dat de eerste lijn om de bol-
der sloeg, voelde als een kleine klap in hun lijf: de reis was nu
echt voorbij. Toen het schip lag vastgemaakt, zakte de spanning
weg. Iedereen begon tegelijk te praten, lachen, tillen. Rugzak-
ken werden omhoog gesjord, slaapzakken opgerold, schoenen
gezocht die dagenlang onder een kooi hadden gelegen.
In de salon stond ineens een groep met telefoons in de hand.
“Nummer ruilen!” riep Samira. Er volgde een chaotisch kwar
tier van bellen, appjes sturen, mailadressen noteren op een
blaadje. Elin gaf haar contact door aan Lotte en Samira, en tot
haar verrassing ook aan Thomas, die het nuchter opschreef
maar haar daarna even glimlachend aankeek.
Voordat iedereen van boord ging keek Hessel iedereen een
voor een aan, zijn handen in zijn zij, de zeewind spelend met
zijn haar. “Jullie hebben het goed gedaan,” zei hij eenvoudig.
“Niet alleen het varen dat was sterk. Maar vooral het samen
zijn. Onthoud dat: een schip vaart niet op zeilen alleen, maar
op mensen die elkaar dragen.”
Het werd stil, heel even, alsof iedereen de woorden in zich
opnam. Toen barstte er weer geroezemoes los: schouderklop-
jes, omhelzingen, laatste grapjes. Buiten op de kade stond de
groep nog een keer bijeen. Sommigen omhelsden elkaar stevig,
anderen gaven een snelle hand of een plagerige duw. Het was
een mengeling van “tot ziens” en “misschien nooit meer”.
Elin trok haar rugzak stevig op. Daar, aan de rand van de kade,
stond Luuk al te wachten. Hij zwaaide kort en riep: “Welkom
terug, zeemeermin!” Elin lachte, liep naar hem toe en voelde
hoe de wereld van de zee langzaam overging in de vaste grond
van thuis en haalde diep adem. De geur van land, asfalt en kof-