Page 94 - Blauwe stem proef

doen.”
“Precies,” zei Elin. Ze dacht aan Hessel die had gezegd dat een
schip niet op zeilen alleen vaart. Luuk knikte langzaam. “Grappig
hè. Zo verschillend, maar toch hetzelfde.”
Ze reden het dorp in, de huizen kwamen vertrouwd dichterbij.
Bij hun huis stond een bekende gestalte te wachten: opa, met
zijn pet scheef en zijn handen losjes in zijn zakken. Zodra hij
hen zag, hief hij zijn hand op en lachte breed.
“Daar zijn mijn avonturiers!” riep hij, nog voor ze waren uitge-
stapt. Elin voelde hoe haar rugzak zwaar was, maar tegelijk licht,
gevuld met verhalen die ze nog niet eens allemaal kwijt kon.
Ze stapten uit de auto en lieten hun tassen in het grind zakken.
Opa sloeg eerst een arm om Luuk heen, kneep hem stevig in
de schouder en keek toen naar Elin. “En jij, kleine zeemeermin,”
zei hij met een twinkeling in zijn ogen, “heb je de zee getemd
of heeft de zee jou getemd?” Elin lachte en viel even tegen
hem aan. “Allebei een beetje, denk ik.”
Binnen rook het naar koffie en het vertrouwde hout van de
woonkamer. Opa ging zitten in zijn vaste stoel, terwijl Luuk de
koelkast opentrok en Elin zich in de bank liet zakken. De stilte
van thuiskomen vulde de ruimte, warm en gewoon.
“Vertel,” zei opa, terwijl hij met zijn handpalm zachtjes op
de leuning tikte. “Wat heeft de wereld jullie geleerd?” Luuk
schraapte zijn keel. “Dat ik niet alles kan winnen. En dat dat…
eigenlijk niet erg is.” Opa knikte bedachtzaam, alsof hij het er-
gens al wist. Zijn blik gleed naar Elin.
Elin dacht even na, zocht naar woorden. “Dat er altijd meer is
dan je denkt. En dat je dat niet alleen hoeft te dragen.”
Een tevreden stilte viel. Buiten streek een duif neer op het dak,
de laatste zon scheen door het raam. “Dan hebben jullie allebei