Page 93 - Blauwe stem proef

fie uit een kiosk mengde zich met het zoute dat nog aan haar
huid kleefde. Het schip achter haar, de wereld voor haar.
Hoofdstuk 47
Nog voor Elin haar gordel had vastgeklikt, begon Luuk al te
vertellen. “Nou, zeemeermin, jij hebt misschien golven getrot-
seerd, maar probeer jij maar eens door Zweedse moerassen
te ploeteren met een rugzak die zwaarder is dan jijzelf.” Zijn
mondhoeken krulden omhoog.
Elin grijnsde. “Moerassen? Jij? Ik dacht dat jij alleen marmer glad-
de vloeren en fitnessapparaten kende.”
“Ha-ha.” Hij gaf haar een speelse duw tegen de arm. “De
eerste dagen voelde ik me onverslaanbaar. Rennen, klimmen,
zwemmen in water dat nog kouder was dan een vriezer. Tot ik
die enkel verzwikte. Bam. Midden in een klim. De rest moest
hun tempo aanpassen, en ik haatte dat. Ik wil niet degene zijn
die ophoudt.”
Hij zweeg even, de blik strak op de weg. “Maar ik had geen
keus. En gek genoeg… hielp het ook. Ik zag hoe iedereen me
opving, hoe we samen verdergingen. Misschien was dat de
echte les.” Elin keek hem schuin aan. “Dus zelfs meneer Hyrox
moet soms gedragen worden.”
“Hou op jij,” zei hij, maar er zat geen scherpte in. “En jij dan?
Hoe was het piratenleven?”
Elin vertelde. Over de wachtlopen, over Samira die in de kom-
buis wonderen deed, over Thomas die soms fel was en dan
weer verrassend open, over Hessel die met zijn rustige stem
vertrouwen gaf. En over de zee, die haar steeds iets anders liet
zien. Luuk floot zacht. “Klinkt grootser dan mijn moerassen. En
toch… ook een beetje hetzelfde. Jullie moesten het ook samen