Page 89 - Blauwe stem proef

dieper herkende. Daar, besefte ze, lag iets van dat éne: niet
opgesloten in haar eigen denkkap, maar deel van een grotere
stroom. Ze draaide zich op haar zij, sloot haar ogen en viel in
slaap.
Hoofdstuk 45
Meeuwen riepen boven het schip, hun vleugels scherp gete-
kend tegen de bleke ochtendlucht. Het klapperen van zeilen en
het kraken van touwen mengden zich met hun geluid, alsof de
zee en de lucht elkaar begroetten. Het water was rustiger dan
de dagen ervoor, maar in de verte kleurde de horizon donker-
der, een vage belofte van land. Op het dek werd al gewerkt:
Thomas veegde nat hout droog, anderen rolden een lijn op. De
geur van vers brood uit de kombuis trok omhoog, vermengd
met zout en wind. Elin kwam naar buiten en kneep haar ogen
samen tegen het licht. Het einde van de tocht kwam dichterbij.
De dagen waren voorbijgevlogen en nu hing er een menge-
ling van opluchting en weemoed in de lucht. Het voelde alsof
iedereen ineens meer haast maakte, maar tegelijk langer wilde
blijven hangen in de momenten die er nog waren.
Hessel liet de bemanning in een halve kring komen. Zijn stem
droeg stevig over het dek. “Vandaag oefenen we voor de laat
ste keer samen de manoeuvres. Jullie hebben geleerd hoe je
een schip bestuurt, maar belangrijker nog: hoe je elkaar draagt.
Vergeet dat niet.” Er werd gegniffeld, geroezemoesd. Lotte
duwde Fenna speels met haar schouder, Thomas grijnsde
breed toen Amir weer een touw liet vallen. Samira riep dat ze
na afloop koekjes zou bakken, waarop iemand terugriep dat
ze daar een standbeeld voor verdiende. Het dek vulde zich
met geroep, gelach en ritme. Touwen gleden, handen grepen,