Page 161 - 80 เล่ม ที่ครูภาษาไทยควรอ่าน

๑๔๗

๐
“เวียนว่ายวนวัฏเวิ้ง วรรณคดี

สอดเสาะสิ่งสุนทรีย์ วากย์ไว้

เบิกบรรณบทกวี กูแว่ว ยินเฮย

หวังกุลบุตรไล้ลิ้ม ลูบใจ”

จึงเป็นที่แน่แท้ว่าหนังสือเล่มนี้ได้บรรยายใจความเนื้อหา

ของผู้ที่ศึกษาความเป็นวรรณคดี ไว้ในตอนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ว่า

ศิลปะการประพนธ์ คือส่วนที่ท าให้เกิดการเคลื่อนไหวหรือการ
ั
สะเทือนอารมณ์ เป็นตัวพลังที่ให้รูปแบบและเนื้อหาปรากฏเด่นชัด

ออกมาหากเทียบกับคน ศิลปะการประพนธ์ ก็คือ จิต นั่นเอง กาย
ั
กับจิตเป็นของคู่กันฉันใด รูปแบบกับศิลปะการประพนธ์ก็คู่กันฉัน
ั
นั้น และต้องเข้าใจว่าจิตจะอยู่โดยไม่มีกายไม่ได้ แต่กายอาจอยู่ได้

โดยไม่มีจิต เช่น ซากศพ เป็นต้น วรรณกรรมประเภทต าราหรือ

ข้อเขียนอธิบาย มีรูปแบบปรากฏชัดเจนได้โดยไม่ต้องค านึงถึง

ั
ศิลปะการประพนธ์แต่ประการใด แต่วรรณกรรมใดได้รับยกย่อง
เป็นวรรณคดี วรรณกรรมนั้นจะต้องมีศิลปะการประพนธ์เป็นเยี่ยม
ั
อยู่ด้วยเสมอ

หนังสือเล่มนี้มีเน้อหาใจความส าคัญออกเป็น ๔ ข้อใหญ่

คือ หนึ่งรูปแบบ โดยแบ่งเป็นรูปแบบการด าเนินเรื่อง และรูปแบบ