Page 255 - PetPraUma 01
P. 255

)
                    ี
                                        )
                 ็
                                                                        ํ
       )
                  ู>
         ู>
                                                                 )
                                                            ื
                       )
                                    ั
                              ื
  “แตผกองกรดไมใชหรอครบวา ไฟจะมอดหรอไม ไมสาคญ มน
                                                                                  ั
                           )
                                                                            ั
  สําคัญอยู)ที่ว)า คนจะหลับหรือไม)เท)านั้น สําหรับเสือกินคน”
  “นี่แกเห็นจะรู>อีกละซิว)า มีอะไรเกิดขึ้นรอบๆ แค>มปCของเรา”
                ี่
                                           )
                                                 ั้
           )
                                                                                   )
                                                                      >
  “ระหวางททานและพรานของทานทงหมดนาพวกเจานายไปลา
                  )
                                                           ํ
                                     ั
                                           ู
                   )
                                                             ้ํ
  เลียงผาเมอบาย ผมลอกหนงหมปาอยรมธารนา ผมเหนมนในดง
                                                                           ั
                                                                       ็
                                             O
              ื่
                                                    ิ
                                                  ู)
  ต>นบอน รอยที่มันย่ําไว เล็บตีนข>างหนึ่งขาดหายไปใหญ)มาก”
                               >
                                   >
                                                                               ั่
                                         ุ)
                                                      ู>
                                                                        ี้
                                                                    ั
         รพนทรอง  จองหนาหนมชาวดงผพเนจร  บดนเขามนใจ
                           >
                     ึ้
                   "
             ิ
                                                                           ื่
  แลววา  เจาหนมแงซายมสายตาและประสาทสมผสในเรองของ
                >
                                                                   ั
     >
                                                               ั
         )
                      ุ)
                                   ี
  ปOาเฉียบไวแค)ไหน หมอทันและพร>อมต)อเหตุการณ"ทุกชนิด ไม)ได
                                                                                   >
  ด>อยไปกว)าจอมพรานอย)างเขาเลย
  “แกไม)ได>บอกให>ฉันรู>เลยแม>แต)นิดเดียว”
                                                                        >
                                                              )
                            ู>
  “ผมไมบงอาจ  ผมรวาพรานใหญอยางทาน  ยอมจะตองรดกวา
                              )
                                                                                   )
                                                                             ู>
                                                                               ี
           )
                                                      )
                                                 )
             ั
                                             )
  ผม”
  “พวกลูกหาบของเราเห็นด>วยหรือเปล)า?”
  “พวกนั้นกําลังคุยเล)นกันอย ไม)มีใครสนใจ”
                                     ู)
  “ทําไมแกไม)ยิง?”
  แงซายยิ้มนิดหนึ่ง แบมือใหญ)แข็งแรงทั้งสองออกไปอังผิงไฟ
                                        )
                                                  ี
                                   ั
     ั
                  ู>
                                                                                   >
                                          ั
                                                         )
                                                                    ั
                                                                 ั
                               ิ
  “มนไวและรมาก  ผมยงมนไมทน  เพยงแตไหวตวมนกหลบแลว
                                                                        ็
  อีกประการหนึ่ง ถ>าผมไม)แน)ใจว)าจะยิงมันได ผมจะไม)ยิงมันเปFน
                                                          >
  [Kindle PDF Book] เพชรพระอุมา | ไพรมหากาฬ เล ม ๑ by Thai Kindle Book Club   Page 255
   250   251   252   253   254   255   256   257   258   259   260