Page 187 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 187
187
้
ั
้
้
ี
ครงนี เสยงปนกประดังกนแผดขึนปานปาจะถลมทลาย นับนัดไมถวน และไมทราบวา
็
ั
ั
ื
ี
้
่
ื
ิ
จากมอของใครบาง ยกเวนแตรพินทรและแงซายเทานัน ทวาดปนตามหลงไอเสอลายผีสงไป แต
ึ
ํ
ึ
ั
้
ั
ั
ไมไดเหนียวไก เพราะจบศนยไมถนัด สาหรบดารนมวแตตะลง จงไมสามารถจะถายภาพนันไวได
ิ
ู
่
ทน
ั
่
ั
่
ี
ี
ี
้
้
ชวเสยวของวินาทเทานัน ทรางของไอกุดปรากฏแวบใหเห็นเปนเปาสายตา แลวมันก็
ั
ั
กระโจนหายเขาไปหลงโขดหินลกใหญ รมเชงผาลบตาออกพนรศมปนทกกระบอกทระดมกันซล
ิ
ู
่
ี
ี
ั
ิ
ุ
ั
่
ู
้
ํ
ึ
ี
่
ื
ุ
ี
โวอยูในขณะนี พิสจนใหเห็นวา ประดากระสนทสาดกระหน่าออกไปหลายนัดเมออดใจทแลว
่
ั
ั
ั
้
่
ี
ู
้
้
ี
ี
ี
ทนททเห็นรางของมนนัน ไมมนัดไหนถกเปาหมายอยางจังพอทจะหยุดยังมนไดเลยทงเชษฐาและ
่
ั
ํ
ํ
้
ึ
ั
่
ไชยยันตคารามออกมาอยางหัวเสย สาหรบเชษฐานันรสกตนเองดีวา กระสนของเขาท่ลันออกไป
ู
ี
ี
ุ
อยางรบรอนนันตากวาเปาหมายแทจรงทเหลอบเห็นชวแวบเดียวไมมาก เพราะอารามรบรอนแขง
ื
ี
ิ
่
้
ี
ี
ั
่
ํ
่
เวลา สวนไชยยันตลนแฝดของเขาออกไปพรอมกันทเดียวทงสองลากลอง บอกไมไดเหมอนกันวา
ั
ํ
่
ื
ั
ี
้
่
ิ
ุ
ี
ื
เปาหมายอยูทไหน เห็นแตกอนหินรมผากระจายเปนกลม และคนอนๆ ก็ลวนยิงดวยความ
่
ี
ั
ี
่
้
ํ
้
ิ
ี
่
้
ั
ตะลตะลานทงสน ดวนลนไกออกไปในขณะทปากกระบอกปนยังไมทนจะจับเปาเสยดวยซา
ั
ไอกุด เมือเผนวูบลับหายเขาไปในโขดหินใตชะงอนผาก็เงียบกริบไมมีวีแวววาจะโผล
่
่
ออกมาใหเห็นทางดานใดเพราะโขดหินกอนใหญนัน มองเห็นไดอยางถนัดชดเจน ไมมอะไรอา ํ
้
ั
ี
ุ
ั
พราง หากวามนจะทะลหนีออกไปยังอกดานหนง ไมมปญหาขณะนีมนจะตองหลบซอนอยูหลง
ี
ี
้
ั
ั
่
ึ
่
ิ
่
ี
่
ุ
ึ
้
ั
ุ
โขดหนนันเอง เพือรอวาระสดทายของมนเพียงแตวาใครเทานันทจะขนไปเพอกรอกกระสนเขาใส
ื
้
่
่
่
ในระยะกระชนชด เพราะถาไมเขาไปก็ยอมไมมโอกาสทีจะสังหารมันไดอันเนืองจากมองไมเห็น
้
ี
ั
ิ
ตว
ั
ื
ื
่
่
เสยผออมไปสารวจทางดานชะงอนผาดานนันมากอนแลว เมอครนีวิงหนาตนเขามาหา
้
ู
้
่
ํ
ู
ื
พรานใหญ รายงานกระหดกระหอบ
ุ
ั
“ไมมทางแลวละครบนาย นอกจากวาเราจะบกเขาไปประชดตวมนเลย มนเขาไปจนมม
ั
ั
ี
ิ
ั
ุ
้
ํ
ี
อยูหลงโขดหินใตชะงอนโนน ในนันเปนโพรงถาลกสกหาวาเห็นจะได เปนทางตน ไมมทางออก
ั
ึ
ั
ั
้
แตเราจะเห็นตวมนได ก็ตองออมหลังโขดหินเขาไปเปนซอกเหมือนประตู มีทางเขาอยูทางเดียว”
ั
ั
ึ
้
่
รพินทรยกแขนขนปายเหงอบนหนาผาก หันมามองดูคณะนายจางของเขา ซงทกคนก ็
่
ื
ึ
ุ
ั
กําลงจองมาเปนตาเดียว
ั
่
ี
ั
้
ั
ี
“เสยงเหลอเกินรพินทร ระยะเผาขนทเดียว ทงเราและมน ถาหากจะบกเขาไป ดูราวกบวา
ุ
ื
ั
ั
่
ึ
ั
ั
ั
มนจะทาใหเราคนใดคนหนงเขาไปประจนหนากับมนตวตอตว”
ี
ม.ร.ว.เชษฐาครางออกมา หร่ตามองไปยังโขดหินกอนนัน
้
“อยางนียังไงละทเขาเรยกวา ‘เสอสงปา’ ละ พับผาซ เพิงจะเห็นสญชาตญาณของเสอ
้
ี
่
ื
ั
ี
ั
่
ิ
ื
่
ั
ิ
้
ั
ชดๆ คราวนีเอง เอากะมนซ”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
