Page 35 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 35

35



                                           ้
                                                                                            ิ
                                                                 
                                                                            ้
                                                                                                     ็
                            “ควรจะเปนเชนนัน  ลงไดตกลงกันเรยบรอยแลวอยางนี  ก็ควรจะออกเดนทางใหเรว
                                                             ี
                                                                      
                                     
                                        
                      ุ
                    ่
                   ทสด”
                    ี
                            แลวก็หันมาทางจอมพราน
                              
                                              ิ
                                                                                           ่
                                              ่
                                                                                           ี
                                           ุ
                                                                                             ุ
                                                                              
                                                           
                                                                           ี
                                                                   
                            “ผมจะรบจัดการทกสงทกอยางใหเปนไปตามขอเสนอเรยกรองของคณเรวทสด  ขณะน         ี ้
                                                 ุ
                                   ี
                                                                                         ็
                                                                                      ุ
                                     ื
                   ขอใหเรามาปรกษาเรองการเดินทางกันเถอะ”
                                     ่
                        
                               ึ

                                                                                               ็
                                                         
                                                               ื
                                                                     
                                                      
                                          
                                                                                         ่
                                                                                         ั
                            เชษฐา  ไชยยันต  และรพินทร  รวมหารอกันอยูในเวลาประมาณเกือบชวโมงเตม  จอม
                                             ึ
                   พรานอธบายคราวๆ ใหทราบถงแผนเดินทาง
                          ิ
                                
                            “วาแตทางฝายคณจะมผรวมเดินทางไปกีคน”
                                                ู
                                         ุ
                                               ี
                                      
                                 
                                                              ่
                                   ่
                            ตอนหนึงเขาถาม
                                          ่
                                
                            “ก็เทาทเห็นอยูนีแหละ ผม ไชยยันต แลวก็...นอย...งา...ผมหมายถงดาริน”
                                        
                                   ่
                                                          
                                                                                   ึ
                                                             
                                                                       
                                   ี
                                   
                                    ั
                                                       
                                                          ึ
                            รพินทรขดขนโดยเรว สหนาเครงขรม
                                                ี
                                      ึ
                                      ้
                                             ็
                                                       
                                                           ั
                            “คณมเหตผลอะไรทจะกีดกันไมใหฉนไปดวย”
                                     ุ
                                             ่
                                             ี
                              ุ
                                 ี
                                                                    
                              ี
                                                              ี
                                                                                            ุ
                                            ิ
                                                               ้
                                                           ั
                            เสยงแหลมของหญงสาวสวนมาในทนทนัน  หลอนจองดวยตาเปนประกายลกวาว  ความ
                                                                                  
                                 ั
                     
                            ํ
                   ไมพอใจสาแดงชด
                                                          
                                                             ้
                                                                          ้
                            “ผมไมจําเปนจะตองอธบายเลยในขอนี ทุกทาน รวมทังตัวคุณหญิงเอง ก็นาจะเขาใจดีอยู 
                                                ิ
                                           
                                      
                                  
                     
                   แลววา การเดินทางในครงนีไมไดไปปกนิก”
                                             
                                          ้
                                                   
                                        ้
                                        ั
                             ํ
                                                                          ้
                                                                  ิ
                                               ี
                                                                          ึ
                            น้าเสยงของเขาหวนเฉยบพอๆ กับหลอน ดารนผดลกขนยืนในทนทนัน
                                                                       ุ
                                                                                      ้
                                                                                     ี
                                                                                  ั
                                ี
                                                                     ุ
                                                           
                            “อยาลมวาคณเปนลกจางของเรานะ”
                                 ื
                                          
                                      ุ
                                             ู
                                                                                             ่
                                                                                             ี
                                    
                            “ใช ผมเปนลกจาง ลกจางทจะตองนําทางและพทกษชวิตของนายจางทกคน ทจะเดินทาง
                                                                     ั
                                                                                       ุ
                                                   ี
                                                   ่
                                                       
                                                                                    
                               
                                             ู
                                                                         ี
                                                                    ิ
                                       ู
                                                                                                  
                                                                           ่
                          ้
                             ้
                          ั
                                 
                   ไปในครงนี  แตผมก็มีสิทธิในการทีจะปฏิเสธภาระหนักเกินไป  นันก็คือการพิทักษชีวิตของผูหญิง
                        ี
                               ่
                                      
                                          
                   ดวยอกคนหนึงโดยไมจําเปน”
                                                               ่
                                         ํ
                                                                    
                            ดารนหนาแดงก่า กํามอแนน จองตาเขานิงอยูเชนนัน อดใจหนึงก็หัวเราะแคนๆ ออกมา
                                               ื
                                                                       ้
                                                                                            
                                                                                 ่
                               ิ
                                                                  
                                                                           ึ
                                                                                                     ่
                                                                                                     ั
                   เดินมาทราวปนไรเฟลขนาดตางๆ ทตงประดับอยูในหอง กระชากขนาด 30-30 แบบลเวอรแอคชน
                               
                                                   ้
                          ี
                                                                                                  ็
                                                 ี
                                                 ่
                                                   ั
                                                                                                
                          ่
                                                                                            ี
                                                            
                           ื
                                                                   
                                                             ่
                                                                       
                   ปลวตดมอขนมากระบอกหนึง ควากลองกระสนซึงวางอยูในตูกระจกใกลๆ ขึนมาเปดชาๆ บรรจุลูก
                                                                                    ้
                                                   
                        ิ
                      ิ
                                           ่
                             ้
                             ึ
                                                          ุ
                                                                  
                                
                                     ี
                   อยางเยือกเย็นเขาไปทละนัด ตายังมองจับอยูทรพินทรเชนนัน
                                                                     ้
                                                         ี
                                                        
                                                                
                                                         ่
                                                                ั
                                           ั
                              ้
                                                                                                     ื
                                           ้
                                  
                                                                                              ี
                                      ิ
                                                                                                  
                                                          ั
                                                            ั
                                                                                   
                              ั
                            ครนแลวพรบตานนเอง หลอนสะบดตวกลบหันออกไปทางหนาตาง กระชากลเวอรหรอ
                                                   
                                                                                                     ้
                                                                                                     ึ
                                                                                       
                   คานเหวียงของไรเฟลกระบอกนน  สงกระสนขนลาอยางรวดเรว  แลวเสยงปนก็แผดระเบดขน
                          ่
                                                                                                  ิ
                                              ้
                                              ั
                                                             ึ
                                                             ้
                                                                          ็
                                                               ํ
                                                                                    ี
                                                    
                                                                                 
                                                          ุ
                                                     ้
                              ้
                                                     ี
                                                           ้
                              ิ
                                     ี
                                     ่
                                              ี
                                 ี
                                              ้
                                                                   
                   กึกกอง จากนวเรยวทแตะไก เปรยง! เปรยง! เปรยง! สะทานไปทังหอง
                                                                         ้
                                                           ี
                            ลกนุนดิบพวงหนึงจากตนนุนทยืนอยูหางหนาตางบานนันประมาณ 40  เมตร  ปลว
                                
                                                    
                                           ่
                                                                  
                                                                                                     ิ
                                                      ี
                                                           
                             ู
                                                             
                                                                           ้
                                                      ่
                   กระเด็นหลดจากขัวไปทละลก ในทกครงทหลอนปลอยกระสุนออกไป
                                       ี
                                   ้
                             ุ
                                                       ี
                                                    ั
                                                    ้
                                                               
                                                         
                                                       ่
                                                ุ
                                           ู
                                                         
                            นัดสดทาย หลอนเลงตัดขัวขาดหลนมาทงพวง
                                                              ้
                                                              ั
                                        
                                   
                                                  ้
                                ุ
                                             ็
                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40