Page 953 - หนังสือเมืองลับแล(ง)

คร่าวบทที่ ๓๓๗ – ๓๓๙ กล่าวว่า ตนมีบุญ จิ่งย้ายเถิงห้อง เถิงท้องเมืองลับแลง เขิดหัวม้า อันท้าว

แต่งแปง อันรบแทง แผวนี้ก่อนเจ้า องค์เหนือหัว แห่งพระผู้เผ้า หื้อหัวม้าพอก คืนไป เอาไพร่ไท ฝูงเจ็บ

บาดไข้ อันละไว้ บ่มาทัน

เขิด อาจหมายถึง ขด (ขยับ เคลื่อน ) หรือหมายถึง ทัน (วิ่งทัน ตามทัน)
พอก หมายถึง พิกพอก (กลับคืน)

ดังนั้นคร่าวบทนี้ควรหมายความว่า กษัตริย์เมืองยองเมื่อหลบหนีมาถึงค่ายทหารพม่าที่ท้องเมืองลับ

ั
แลงแล้ว ก็สั่งให้หัวหมู่นายกองทหารม้าที่ให้อยู่รั้งค่ายนั้น ไปช่วยเหลือพาเอาคนที่บาดเจ็บ ซึ่งเดินทางกลบ
ตามมาไม่ทันกลับคืนมา จากนั้นจึงเสด็จต่อไปยังปางสัก

คร่าวบทที่ ๓๔๐ กล่าวว่า เดือน ๕ แรม ๕ ค่ำ (อังคาร ๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๓๑๗) เจ้าฟ้าเมืองยอง

เสด็จมาถึงเมืองแพร่ ริมยม

จากเนื้อหาในคร่าวทั้งหมดอาจแสดงให้เห็นว่า ในครานั้นเมืองลับแลถูกทัพพม่าซึ่งเป็นกองทัพผสมต ี
แตก แล้วเข้าตั้งค่ายขนาดใหญ่ที่มั่นคงบริเวณท้องเมืองลับแลง โดยใช้เส้นทางเขาพลึงผ่านห้วยเกียงภา ห้วยแม่

กั้ง ในการเดินทัพทั้งขาไปและขากลับ

ปัจจุบันมีพื้นที่แห่งหนึ่งที่ยังคงเรียกกันว่า ทุ่งม่าน ตั้งอยู่ตดใจกลางเมืองหรือท้องเมืองลับแลโบราณ
ิ
ื
ภูมิประเทศเป็นทุ่งกว้างมีลำน้ำแม่พร่องไหลอ้อม มีเนินเขาขนาดเล็กคอ ม่อนจำศีล บนยอดม่อนนี้ปรากฏพบ
เศษซากก้อนอิฐโบราณ ในการล้างบ่อน้ำเก่าแก่ที่อยู่ตดกับทุ่งม่านนี้ พบกระดูกมนุษย์จำนวนมากที่ก้นบ่อ อาจ
ิ
สันนิษฐานได้ว่า ค่ายของพม่าที่ตั้งอยู่บริเวณท้องเมืองลับแลในอดีต อาจเป็นพื้นที่เดียวกันกับทุ่งม่านแห่งนี้

ภาคผนวก ~ หน้า ๘๓ ~