Page 103 - องค์ความรู้ ฉบับตีพิมพ์ จริง Ver1 (1)

๙๑

ให้กับสหำยและเจ้ำนำยหลำยพระองค์ใน
กรุงเทพฯ และได้มีส ำเนำลำยพระหัตถ์ของ

สมเด็จกรมพระยำด ำรงรำชำนุภำพ ถึงพระ
ศรีพนมมำศทรงตอบขอบใจ ดังนี้ “ศำลำว่ำ

กำรมหำดไทย ๒๖ เดือนมิถุนำยน ร.ศ.

๑๒๘ ถึง พระศรีพนมมำศ นำยอำเภอลับแล
ได้รับจดหมำยลงวันที่ ๙ เมษำยน ศกนี้ กับ

ไม้กวำดตองกง และน้ ำผึ้งที่ส่งมำให้แล้ว มี

่
ั
ควำมขอบใจเป็นอนมำก ไม้กวำดนั้นดีทีเดียว ถ้ำคิดอำนให้รำษฎรท ำขำย
จะเป็นสินค้ำได้อย่ำงหนึ่ง ดีกว่ำยุงกวดเมืองจีน ให้หำส่งเข้ำมำทูลเกล้ำฯ
ถวำยบ้ำง ด ำรงรำชำนุภำพ” เมื่อได้รับค ำแนะจำกสมเด็จกรมพระยำ

ด ำรงรำชำนุภำพแล้ว พระศรีพนมมำศจึงได้น ำไม้กวำดจำกอำเภอลับแลขึ้น

ทูลเกล้ำฯ ถวำยพระบำทสมเด็จพระจุลจอมเกล้ำเจ้ำอยู่หัว

กระทรวงมหำดไทยได้มีสำรตรำด ำเนินกระแสพระบรมรำชโองกำร ตอบรับไม ้
กวำดตองกงถึงพระศรีพนมมำศ มีใจควำมว่ำ "ถ้ำพระศรีพนมมำศท ำไม้กวำด

ตองกงจ ำหน่ำยเป็นสินค้ำได้แล้ว จะทรงยินดีและเป็นประโยชน์แก่

ประเทศชำติสืบต่อไป" พระศรีพนมมำศจึงประกำศให้รำษฎรชำวอำเภอลับ

แลทรำบ ให้จัดท ำไม้กวำดเป็นกำรใหญ่ และส่งไปขำยตำมที่ต่ำงๆ ท ำให้ไม้

กวำดตองกงแพร่หลำยเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปมำจนถึงปัจจุบันนี้