Page 97 - องค์ความรู้ ฉบับตีพิมพ์ จริง Ver1 (1)

๘๕

ั
ปัจจุบันยังคงพบเห็นคัมภีร์ใบลำนที่จำรด้วยอกษรธรรมล้ำนนำ จึง
เป็นหลักฐำนส ำคัญทำงด้ำนภำษำ ซึ่งเก็บไว้ตำมวัดต่ำงๆ ในเมืองลับแล ทั้งนี้

ี
สิ่งที่เป็นใบลำนก็เป็นเพยงส่วนหนึ่งที่ชำวลับแล ได้รับวัฒนธรรมทำงด้ำน
ี
ภำษำจำกล้ำนนำ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงไม่ใช่ทั้งหมด เพรำะเป็นเพยงกำรรับ
ภำษำในเรื่องของภำษำเขียนเพียงเท่ำนั้น แต่ภำษำพดยังคงใช้แบบดั้งเดิมคือ
ู
สิ่งที่ติดตัวมำในสมัยที่คนไทยวน (เชียงรำยและเมืองละคอร)เข้ำมำอำศัยอยู่

ก็ยังคงพูดโดยใช้ภำษำพูดที่เป็นภำษำดั้งเดิม แต่จะว่ำไปแล้วเมืองลับแลไม่ได้

ู
พดภำษำที่มำจำกคนไทยวนทั้งหมด เพรำะช่วงระยะเวลำหนึ่ง ได้มีกลุ่มชน
อพยพมำจำกล้ำนช้ำง(ทั้งไทพวนและลำวเวียง)มำอยู่ที่เมืองลับแล คือต ำบล

ศรีพนมมำศในปัจจุบัน บ้ำนยำงกะได หมู่บ้ำนนำทะเล บ้ำนคุ้ม บ้ำนน้ ำใส

หรือเรียกชื่อเก่ำว่ำ บ้ำนนำแต้ว โดยกำรอพยพกำรย้ำยถิ่นฐำนเป็นกำรย้ำย

ถิ่นฐำนอย่ำงถำวร ค ำที่ปรำกฏอยู่ในภำษำลับแล เช่นค ำว่ำ “บ่” แปลว่ำ

“ไม่” “แม่น” แปลว่ำ “ใช่” นี้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้รับอทธิพลภำษำจำกล้ำน
ิ
ช้ำง

สิ่งที่ชี้ชัดเป็นหลักฐำนได้หลำยประกำร คือ ศึกษำได้จำก รูปร่ำง

ู
หน้ำตำ ภำษำพด อำหำรกำรกิน กำรแต่งกำยบำงส่วนและประเพณีที่ผิด
แผกกันออกไป ทั้งนี้เมืองลับแลไม่ได้รับวัฒนธรรมทำงด้ำนภำษำจำกคนไทย

วน ไทพวน หรือลำวเวียง เพยงอย่ำงเดียว จะกล่ำวอกด้ำนหนึ่งก็คือได้รับ
ี
ี
ี
วัฒนธรรมจำกทำงสุโขทัยอกด้วย เรำจะเห็นได้จำกค ำบำงค ำที่ใช้อยู่ คือค ำ