Page 74 - Aiswpou mithoi

Η ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ

Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ

Μια µικρή και τεµπέλα χελώνα, είπε Έχω γνωρίσει ένα βάτραχο κι

µια µέρα στη µητέρα της: έχουµε γίνει φίλοι...
- Μητέρα, εµείς οι χελώνες, είµαστε - Λοιπόν;
τα πιο δυστυχισµένα ζώα της γης. - Κάθε φορά που µε βλέπει µε
- Γιατί το λες αυτό κόρη µου; τη λυπάται κι εγώ τον ζηλεύω. Να δεις

ρώτησε εκείνη. κάτι πηδήµατα που δίνει! Πέφτει
- Γιατί κουβαλάµε συνέχεια αυτό το στη λίµνη µε το νερό, βγαίνει έξω,
βαρύ καύκαλο και δεν µπορούµε να πηδάει δεξιά κι αριστερά κι είναι

τρέξουµε, να πηδήσουµε, αλλά όλο ανάλαφρο το σώµα του. Είναι,
σερνόµαστε πάνω στη γη. λοιπόν, να µη στενοχωριέµαι που
- Μη στενοχωριέσαι, κόρη µου, της γεννήθηκα χελώνα;
απάντησε η µητέρα της που - Κι όµως, πρέπει να είσαι

γνώριζε πολλά από τη ζωή. Μην ευτυχισµένη, της είπε η µητέρα της.
παραπονιέσαι, γιατί αρκετά ζώα Θυµήσου τα λόγια µου, γιατί θα
µας ζηλεύουν που κουβαλάµε αυτό 'ρθει µια µέρα που θα µε

το βαρύ καύκαλο. δικαιολογήσεις.
- Μα... τι λες, µητέρα; είπε η µικρή - Μα... εγώ δεν έχω πηδήσει ποτέ
χελώνα. Κανένα ζώο δε µας µου! παραπονέθηκε η µικρή

ζηλεύει! χελώνα. ∆εν καταλαβαίνεις πόσο
βασανίζοµαι και πικραίνοµαι,