Page 225 - Edición final para libro digital
P. 225
Ata despois de saírmos da dársena do Louro, navegamos coma
por un lago de ilusión, logo....logo damos pinchos coma titiriteiros. Pero
aquí ninguén se marea, ninguén ten medo. Por distraérmonos (hai que
dicir así para disimular) emprendemos a grata faena de pelar patacas.
Pasamos a canle da Creba e embocamos na enseada do Freixo
embruxados pola marabilla dun atardecer imponderable. Aquí saltan a
terra Parga Pondal, Encisa, Mengoti e Veiras que non tardan en volver
cargados de leña e patacas.
Seguimos a Testal e aquí, ás dez da noite, varamos o barco para
mañá poder lastrar máis comodamente.”
224
