Page 5 - ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง
P. 5
บุคคลต้นแบบเศรษฐกิจพอเพียงตามรอยพ่อ
ชุมชนน่าอยู่ “บ้านสันต้นแหน –น้ำโจ้” จ.เชียงใหม่ พอเพียงบนขาของตนเอง
“…การจะเป็นเสือนั้นไม่สำคัญ สำคัญที่เรามีเศรษฐกิจแบบพอมีพอกิน แบบพอมีพอกินนั้น
หมายความว่า อุ้มชูตนเองได้ ให้มีพอเพียงกับตนเอง ความพอเพียงนี้ ไม่ได้หมายความว่า ทุก
ครอบครัวจะต้องผลิตอาหารเอง จะต้องทอผ้าใส่เอง อย่างนั้นมันเกินไป แต่ว่า ในหมู่บ้านหรือใน
อำเภอจะต้องมีความพอเพียงพอสมควร บางสิ่งบางอย่างผลิตได้มากกว่าความต้องการก็ขายได้ แต่
ขายในที่ไม่ห่างเท่าไหร่ ไม่ต้องเสียค่าขนส่งมากนัก...”
“..มะนาวต้นเดียว ปีนี้ขายใบละ 5 บาท ที่ผมจดๆ ไว้ได้หมื่นกับอีกหนึ่งร้อยกว่าบาท นี่ยังไม่
นับรวมที่แจกให้กับชาวบ้านอีกนะ” พ่อบุญมี ไชยเทพ อายุ 63 ปี บ้านสันต้นแหน ตำบลแม่คือ
อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่ พาเราลัดเลาะสวนบริเวณรั้วบ้านพูดคุยพลาง ชี้มือไป “โน้นไง
ต้นแม่ ผมปลูกจากเมล็ด ซึ่งแม้ว่าจะใช้เวลานาน 4-5 ปีกว่าจะออกลูก แต่หลังจากนี้มันจะมีลูกเก่ง
ทนด้วย ถ้าต้นมะนาวที่ตอน ลูกออกมาได้ไม่เท่านี้ พ่อบุญมีอธิบาย "ผมยังเพาะกล้าแจกให้ชาวบ้าน
ไปปลูกอีก ซึ่งหากขายจะได้กล้าละ 100 บาท ส่วนนี่ก็มะนาวพันธุ์ไร้เมล็ด”
พ่อบุญมี เดินตามรอยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาตั้งแต่ปี 2539 เกือบ 20 ปีที่เขาเริ่มจากปลูกผัก
้
กิน เลี้ยงปลา ทำปุ๋ยใชเอง “ผมมีแค่แบ่งปันไม่ได้มีขาย ชาวบ้านที่ฐานะไม่ดี ผมก็เอาไปแจก อย่าง
ส้มโอ ต้นนี้ มี 300 กว่าลูก ผมใส่แค่ปุ๋ยหมัก”
ก่อนหน้านี้ คนบ้านสันต้นแหน ดั่งเดิมตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตาตาย มีอาชีพทำโครงร่ม หรือใน
ท้องถิ่นเรียกว่า โครงจ้อง ถือเป็นหมู่บ้านหลักที่ทำโครงร่มส่งบ้านบ่อสร้าง แหล่งผลิตร่มที่ขึ้นชื่อของ
จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งน้อยคนจะรู้ ปัจจุบันเขาบอกว่า เริ่มมีงานแกะสลักเข้ามาในหมู่บ้าน ซึ่งก็จะมีการ
แจกจ่ายงานให้ชาวบ้านไปทำที่บ้านอีกทอดหนึ่ง เช่น แกะสลักโลงศพ ฝาโลง แหย่งไม้สัก เป็นต้น
