Page 27 - tet

Hayatı sadece bunlardan ibaret saymak .İşte bu benim çocukluğum.Benim hatalarıma giden pişmanlıklarım.

Her seferinde doymadım Anne.Hep daha fazlasını istedim.Ama ne oldu biliyor musun Anne?Küçükken bir oda
dolusu oyuncak isterken şimdi bir odada mahkum edilmiş idam edileceğim zamanı bekliyorum.

Her gün oturduğum bankta,yattığım yatakta her anı sorguladım Anne.Hata neredeydi?Bunu hep kendime sordum ve
burada bir şiir ve yazı yazdım Anne.Sana onu okumak istiyorum.

Güneş sıcaklığını verir miydi ?

İnsanlar bu kadar soğuk olmasa.

Kitaplar okunmayı diler miydi ?

Cehalet insanları bu kadar sarmasa.

Sevgi çığlık çığlığa bağırır mıydı ?

İnsanlar bu kadar yabancılaşmasa.

Sorun şuydu;insanlar bilmiyorlardı ki yaratılanlar arasında en yüce varlık olduğunu.Bilmiyorlardı ki kendilerini kimseye
kanıtlamak zorunda olmadıklarını.Bilmiyorlardı ki aynı yücelikte yaratıldıklarını ve hepsinin eşit olduğunu.Bilselerdi
üstün olmaya çalışırlar mıydı ? Çalışmazlardı.Aksine şükrederlerdi.Oldukları durumdan sahip olduklarından dolayı
şükrederlerdi.Kendilerini bilip kendilerini severlerdi.

Aslında bizim temel sorunumuz ?

Neydi biliyor musunuz ?

Yetinememek.

Doymamak.

Aç gözlü olmak.

Ve en önemlisi şükretmemek.

Aslında durmayı bilsek bir yerde.Daha fazlasına gerek yok.Ben yürüyebiliyorum,kollarımı hareket
ettirebiliyorum,duyuyorum,konuşabiliyorum,görebiliyorum,duyuyorum,konuşabiliyorum,görebiliyorum,hareket
edebiliyorum,nefes alıyorum.Yaşıyorum ve hissediyorum.Dahası mı var ? Desek her şey tamam olmaz mıydı ?

Bu sözleri burada yazıyorum anne.Hani sana diyorum ya insan gerçekleri görebilmesi için illa hata mı yapması
gerekiyor ? İşte bu yüzden bunu sordum . Ben birini acımasızca sırf aç gözlülüğüm yüzünden öldürdüm.Eğer bu
hatayı yapmasam bugün ve dün gibi düşünmezdim.Ama hatam hem kendi hem de birinin hayatına son verdi.

Söylesene anne.Hata yapmadan nasıl gerçekleri göreceğiz ?

Bunu da düşündüm burda biliyor musun anne ? Düşüneceğiz.Kitaplar okuyacağız.Soracağız.Sorgulayacağız.Farkında
olacağız.Bilinçli insanlar olarak hayata devam edeceğiz.

Ve her gün ne olursa olsun şükredeceğiz.

Her şeye vaktimiz var.Lakin vakti verene vaktimiz yok.Ne acı!

23