Page 31 - tet
P. 31
“Üzgünüm, ben göremiyorum. “
“Gerçekten mi? “
“Nasıl böyle yaşıyorsun? “
“Hiç korkmuyor musun? “
Aslında ne bekliyordum ki?
Bana hiç bir şey demeden gideceklerini falan mı?
Artık dayanamamıştım. Kalbim işittiğim o sözlerle o an patlamak üzereydi. Canım yanmıştı,
hem de hiç olmadığı kadar.
“Sana gerçekten acıyorum. “
Sadece bir saniyeliğine en çok korktuğum o cümleyle, kırgınlık ve hüzün kalbime o kadar
çok baskı uygulamıştı ki ölecekmiş gibiydim. Hiç bir şey söyleyemedim.Sayamayacağım kadar
parçalara ayrılmış kalbimi bir kenara atarak, hiç düşünmeyerekkoşmaya başlamıştım.
Artık karanlık dünyamdan kaçmak istiyormuşcasına koşuyordum. Koşmaya hala devamederken,
tam karşımda beliren beyaz ışıkla nefesim kesilmişti.Olduğum yerde durarak etrafıma bakındım.
Yavaş, yavaş aşık olduğum o renkler gözlerimdecanlanırken çığlık atmak istiyordum. İçimdeki
sesler susmuyordu.Gözümden ard arda akan yaşları asla unutamazdım.Son kez gözlerimi
kapattım ve karanlık dünyama bana o ışığı göstermesini dileyerekbağırdım ve yere çökerek
sessizce ağladım.Karanlık dünyamdaki o ufacık umut ışığı, büyüyerek ve savaşarak karanlığımı
yok etti.Şimdi her gözlerimi kapadığımda,yüzleşemediğim karanlığa karşı dik bir şekilde
durarakartık onunla yüzleşebiliyordum. Bana o ışığı göstermişti. Belki yıkılışımın, belki
dekurtuluşumun anısıydı. Ama şuan hiç olmadığım kadar mutluydum.
Aşık olduğum o renklere artık kavuşmuştum.
Sanki bir kuşun kafesinden çıkıp özgür olduğu gibi, bende karanlığımı yok ederek artık
ÖZGÜRDÜM…
YAZAR :Aslı Nur Albayrak
SESLENDİREN : Aslı Nur Albayrak
EDİT :Ceren Arıer
27
